Νὰ ποῦμε "ἐγὼ φταίω", γιατὶ εἶμαι ἁμαρτωλός, -ή... Κύριε, Ἰησοῦ, Χριστέ, ἐλεήσόν με καὶ διόρθωσε τὴν κοινωνία αὐτή!

Βιασμοὶ ἠθοποιῶν σὲ νεαρὲς ἀνερχόμενες ἠθοποιούς, πάρτι συλλογικῶν βιασμῶν μὲ κρυφοὺς μαστροπούς, ἀσέλγειες καὶ διαστροφικὲς πορνείες, παρενοχλήσεις ἤ καὶ βιασμοὶ ἀνηλίκων ἀπὸ νεαροὺς ἱερεῖς, βιασμοὶ καὶ ἐκμεταλλεύσεις πελατῶν ἀπὸ γνωστοὺς ἤ ἀκόμη καὶ γνωστὲς (ναί, καλὰ ἀκούσατε) ψυχολόγους τῶν κοινωνικῶν δικτύων, ἀπάτες, κομπίνες, ληστείες, βανδαλισμοί, ἐκμεταλλεύσεις, αἰφνίδιοι θάνατοι, παρεκτροπές, διαστροφές, βλασφημίες, αἱρέσεις, μέθες, μαγείες, δαιμονικά, ναρκωτικά, ἀνηθικότητα...

ὅλα αὐτὰ συνθέτουν τὴν εἰκόνα τῆς κοινωνίας μας σήμερα. ὅλοι οἱ θεσμοὶ ἔχουν πληγεῖ βαθύτατα. Τὶποτα δὲν λειτουργεῖ σωστά.

"Πάντες ἐξέκλιναν, ἅμα ἠχρειώθησαν· οὐκ ἔστι ποιῶν χρηστότητα, οὐκ ἔστιν ἕως ἑνός" (Ρωμ. γ΄, 12).

Ποιὸν νὰ κατηγορήσει κανείς; Τοὺς διεφθαρμένους πολιτικούς; Τοὺς ἐπίορκους ἱατρούς; Τοὺς παραβάτες τῶν Νόμων ὑπευθύνους γιὰ τὴν ἀπόδοση τῆς Δικαιοσύνης; τοὺς ἱερεῖς ποὺ δὲν κατάφεραν νὰ σταθοῦν στὸ ὕψος τοῦ ἀξιώματός τους;

Γιατὶ ὅμως νὰ τὰ βάλουμε μὲ αὐτούς; Μήπως κι αὐτοὶ ὅλοι ἀπὸ ἐτούτη τὴ σάπια κοινωνία μας δὲν προέρχονται; Τὴν ὁποῖα ἐμεῖς ὅλοι μαζὶ καὶ ὁ καθένας προσωπικὰ κάναμε τέτοια μὲ τὶς ἄστοχες ἐπιλογὲς ζωῆς μας, μὲ τὴν ἀποστασία μας τὴν πνευματική!

Τὶ θὰ συγκρατήσει τὸν ἄνθρωπο στὴν ἠθική, ἄν ὄχι ὁ ἀληθινὸς Φόβος (Εὐλάβεια, Ἱερὸ Δέος, Τιμὴ & Εἰλικρινής, Ἀπροσποίητη, Ἐγκάρδια Προσκύνηση) τοῦ ὄντως Θεοῦ;;;

Εἶναι ἀληθινὴ ἡ δῆθεν "ἠθική" τῶν προσώπων, ποὺ ἐμφανίζονται κομψὰ ντυμένοι, "τίμια" ἐργαζόμενοι καὶ κοινωνικὰ ἀποδεκτοί;

Ἡ πλειοψηφία τους παράγει τὰ χρήματά της μὲ ἐργασίες ποὺ ὑπηρετοῦν ἤ χρησιμοποιοῦν δόλιους, ἀνίερους, ἠθικὰ ἔκπτωτους τρόπους καὶ σκοπούς.

Μόνον ἡ ὄντως ἀρετὴ μπορεῖ νὰ διαμορφώσει ἠθικὰ ἀκέραιους ἀνθρώπους. Καὶ αὐτὴν ἀποκτᾶται μονάχα μὲ τὸν Φόβο τοῦ Θεοῦ.

Τὴν ὑποταγὴ μας σὲ Ἐκεῖνον καὶ τὴν Ὑπακοή μας στὰ προστάγματά Του, ποὺ ἔχουν διαμορφωθεῖ ἀπὸ τὴν Παναγάπη Του γιὰ τὴν ὄντως Ὑγεία τῶν Ψυχῶν καὶ τῶν Σωμάτων μας.

π.χ. Γιατὶ προβάλουμε τὸν εἰδικὸ ψυχολόγο ποὺ συνοδεύει θύματα τῶν ὅποιων κοινωνικῶν ἐγκλημάτων, ὡς παράδειγμα σωστό, καταρρίπτοντας παράλληλα τὸν ρόλο τοῦ ἱερέα, μὲ ἀλλεπάλληλες καὶ ἐξονυχιστικὲς ἀναφορὲς σὲ πράξεις κάποιων ἀναξίων λειτουργῶν;

Γιατὶ δὲν προβάλλουμε μὲ τὸν ἴδιο ζῆλο καὶ τὰ κρυφὰ ἐγκλήματα τῶν ἐπιτηδείων ψυχολόγων, ποὺ παρασύρουν ἀδύναμες πνευματικὰ κοπέλες στὰ μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης;

Γιατὶ δὲν προβάλλουμε μὲ τὸν ἴδιο ζῆλο τὰ κρυφὰ ἐγκλήματα δικηγόρων, δημοσιογράφων, δικαστῶν, ἱατρῶν κάθε εἰδικότητος, ὡς καὶ αὐτῶν τῶν πολιτικῶν κατὰ διαφόρων προσώπων ἤ καὶ ὁλόκληρης τῆς κοινωνίας;

Γιατὶ δὲν προβάλλουμε ἔτσι ἔντονα καὶ λεπτομερειακὰ τὸ ἀνακουφιστικὸ ἔργο ἁγίων, ταπεινῶν καὶ ἀξίων λευιτῶν, ποὺ ὁ Θεὸς πάντοτε διατηρεῖ ἀφανῶς μέσα στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας Του, σηκώνοντας τὰ πνευματικὰ καὶ κοινωνικά βάρη πλήθους λαοῦ;

βλ. τὸν ἅγιο λευίτη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἀγάθωνος Γέροντα Βησσαρίωνα, ποὺ σὰν σήμερα ἄφησε τὸν μάταιο τοῦτο κόσμο, ἀφήνοντας παράλληλα πίσω του ἕνα πνευματικοκοινωνικὸ ἔργο, ποὺ δὲν μπορουν νὰ προσεγγίσουν οὔτε ὅλα μαζὶ στὸ σύνολό τους, τὰ "κοινωνικὰ" ἰδρύματα τῆς χώρας καὶ τοῦ κόσμου μας;

Ἄς προσπαθήσουμε μέσα σὲ αὐτὸ τὸ χάος τὸ πνευματικὸ καὶ κοινωνικό, νὰ μὴν παρασυρθοῦμε ἀπὸ τὸ ρεῦμα τῶν τηλεοπτικῶν καναλιῶν στρέφοντας τὸ βλέμμα μας, τὴν εὐθύνη καὶ τὴν ὀργή μας κατὰ τοῦ ἑνὸς καὶ ἄλλου προβαλλομένου δράστη τῆς κοινωνικῆς μας ἐξαθλίωσης, ἀλλὰ νὰ στρέψουμε αὐτὰ ἐντός μας, βρίσκοντας τὶς προσωπικές μας αἰτίες μετοχῆς καὶ ἐνοχῆς γιὰ τὴν κατάσταση αὐτὴ ποὺ ὅλοι ἐμεῖς μαζὶ δημιουργήσαμε καὶ ἐπιτέλους, Ἀδελφοί μου, νὰ μετανοήσουμε!!!!

Νὰ μετανοήσουμε ὁ καθένας μας γιὰ τὴ δική του εὐθύνη, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν συλλογικὴ καὶ νὰ βάλουμε μιὰ νέα ἀρχὴ μετανοίας καὶ ἐπιστροφῆς στὸν Φόβο τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἡ ἀπώλειά του εἶναι ἡ πρωταρχικὴ αἰτία κάθε κακοῦ! Νὰ βάλουμε μιὰ νέα ἀρχὴ μετανοίας καὶ οἱ ἐκτὸς καὶ οἱ ἐντὸς τῆς ἐπιγείου Ἐκκλησίας, παύοντας νὰ προσεγγίζουμε Αὐτὴν ὡς κοινωνικὸ θεσμό, ἀλλά, ἐπιστρέφοντας στὴν ἀσκητική, νηπτικὴ καὶ ἡσυχαστική Της Παράδοση, νὰ ἀγωνιστοῦμε ὅλοι μας νὰ εἰσέλθουμε στὴν Ἄκτιστο ὄντως Ἐκκλησία τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, ποὺ διασφαλίζει ἀληθινὰ τὴν σωτηρία καὶ τῶν ἐκτὸς καὶ τῶν ἐντός!!!

Ταπείνωση, Μετάνοια, Ἀγώνας Πνευματικός, Κατάνυξη Τελωνική, Ἐπιστροφή!!!

Στῶμεν καλῶς!

Πρὶν ἔλθει ἡ μεγάλη συμφορὰ καὶ ὁλικὴ καταστροφή!

Ἡ ἐπιστροφὴ στὴν «κανονικότητα»…

Καιρὸ τώρα, προκειμένου νὰ ἀντιμετωπιστεῖ ἡ «πανδημία» ποὺ ξαφνικῶς ἀνέκυψε, μασκοφοροῦμε, μπολιαζόμαστε, σκύβουμε τὸ κεφάλι σὲ ὅ,τι προστάζει τὸ ντόπιο ἤ καὶ οἰκουμενικὸ κυβερνητικὸ σύστημα, γιὰ νὰ πετύχουμε τὸν στόχο τῆς ἐπιστροφῆς στὴν ποθούμενη «κανονικότητα».

Ποιὰ «κανονικότητα» εἶναι αὐτὴ ποὺ ἐπιδιώκουμε ὅμως, καὶ γιὰ χάρη της κάνουμε τυφλὴ καὶ ἀδιάκριτη ὑπακοὴ σὲ ὅλα τὰ ἀπαιτοῦντα;

Ἄν ἡ «κανονικότητα» αὐτὴ ἦταν κανονικότητα κατὰ Θεόν, δὲν θὰ ἐπέτρεπε ὁ Θεὸς νὰ ζοῦμε τώρα τέτοιο κακὸ καὶ τέτοια χοῦντα!!!

Ἄρα ἡ «κανονικότητα» ποὺ ἐπιδιώκουμε, δὲν εἶναι κανονικότητα κατὰ Θεόν, ἀλλὰ «κανονικότητα» τῶν προσωπικῶν μας παθῶν, "κανονικότητα" πνευματικῶν καὶ φυσικῶν ἐχθρῶν! Τὴν ὁποῖα ὅμως, σὰν ἀπὸ τὶ ὑπνωτισμένοι καὶ ἀποχαυνωμένοι καὶ ἀγαποῦμε καὶ αὐτὴν ποθοῦμε, αὐτὴν ἐπιδιώκουμε, αὐτὴν ζητοῦμε καὶ σὲ αὐτὴν ὑπακούουμε ἀγογγύστως, ἀδιαμαρτυρήτως, προθύμως καὶ ἀδιακρίτως, δηλαδὴ δίχως ἐξέταση τῆς ποιότητος, τῆς πνευματικῆς προελεύσεως, τῆς αὐθεντικότητος, τῆς ὑπακοῆς ποὺ μᾶς ζητεῖται.

Ἄν κάναμε τέτοια ὑπακοὴ στὶς Εὐαγγελικὲς Ἐντολὲς ἤ στὸν Γέροντά μας (ποὺ οἱ περισσότεροι οὔτε κἄν ἔχουμε κι ἄν ἔχουμε δὲν τὸν διαλέξαμε συμφώνως μὲ τὰ ἀπαιτούμενα γιὰ τὴ σωτηρία μας, ἀλλὰ συμφώνως μὲ τὰ ἀπαιτούμενα τῆς «εὐλογίας» τῆς προσωπικῆς ἰδιορρυθμίας καὶ ἐμπαθείας μας), θὰ γινόμασταν ὅλοι Ἅγιοι! Ἄν, δηλαδή, ὑπακούαμε στὸν Θεό, στὸ συμφέρον τῆς ψυχῆς μας, ἀγογγύστως, ἀδιακρίτως καὶ μὲ τόση προθυμία!

Εἴδατε τὶ κάνει ἡ ἀγάπη γιὰ τὰ πάθη μας; Μᾶς κάνει ἀρνία ὑπακοῆς (δυστυχῶς οὐχὶ ὑπακοῆς τῆς Χάριτος μύστου, ἀλλὰ ὑπακοῆς ἀντιΧρίστου!) καὶ προθύμους γιὰ κάθε δυνατὴ θυσία (δυστυχῶς ὅμως θυσίας τῶν εὐκόλων, ἐκείνων ποὺ εἶναι γιὰ τὰ πάθη μας, γιὰ τὴν ἀπώλεια τῆς ψυχῆς μας καὶ ὄχι γιὰ τὴ σωτηρία)!

Γιὰ νὰ μπορῶ νὰ συνεχίσω τὴν καφετέρια, τὸ γήπεδο, τὸ γυμναστήριο, τὴ βόλτα στὰ μαγαζιά, τὴ ροὴ χρημάτων, τὴν κάθε κοσμικὴ ἀδολεσχία, προθύμως, ἀγογγύστως, ἀνεξετάστως καὶ ἀδιαμαρτυρήτως πηγαίνω καὶ βάζω μέσα στὸ σῶμα μου τὸν ὅποιο "ὀρὸ", ποὺ ὑπόσχεται "ἐλευθερία"!

Καὶ μὲ τὴν ἴδια προθυμία δέχομαι νὰ τὸν βάλω καὶ πάλι καὶ πάλι καὶ πάλι, ὅσο μοῦ ζητηθεῖ ἀπὸ τοὺς «εἰδικούς» τοῦ συστήματος, καὶ ἄχρι συντελείας, προκειμένου νὰ ἔχω ἕνα πολυπόθητο χαρτὶ «ἐλευθερίας»!

Χωρὶς νὰ σκεφτῶ παραπέρα.

Καὶ στέκομαι σὲ οὐρὲς μὲ ὑπομονὴ ποὺ θὰ ἐθαύμαζαν ἀκόμη κι ἀσκητὲς τῆς ἐρήμου, γιὰ ποιὸν ὅμως λόγο; Γιὰ νὰ ἐπιδείξω μὲ περισσὸ καμάρι Εὐρωπαϊκῆς ὑπακοῆς, δυτικῆς χάρης καὶ κοσμοκανονικῆς, νομικῆς λεβεντιᾶς, στὸν ἀναμένοντα μηχανοσατανιστή, συγγνώμη, μηχανοσκαναριστή, τὴν χάρτα τῆς γραμμικῆς, ψηφιακῆς σατανοβοῦλας – πὼς λέμε «ἐδῶ τὸ καλὸ καρπούζι, μὲ τὴ βούλα…» καὶ νὰ εἰσέλθω στὰ λιμέρια τοῦ κοσμοκράτη, νὰ ἱκανοποιήσω "ἐλευθέρως" καὶ μὲ "εὐλογία" του, τὰ ὅποια προσωπικά μου πάθη!

Αὐτὴν τὴν «κανονικότητα» προσδοκῶ, ἐπιδιώκω καὶ ποθῶ καὶ γι’ αὐτὴν τὴν «κανονικότητα» ἔμαθα νὰ θυσιάζω ὅ,τι μοῦ ἐδόθη ἐκλεκτό, τὴν ψυχή μου, τὰ ἱερά μου, τὴν τιμή μου, τὴν πίστη, τὴ ζωή μου, ἐσχάτως καὶ τὸν ἴδιο τὸν Θεό!

Ἄν αὐτὸ ποὺ ζούσαμε πρίν, κι αὐτὸ στὸ ὁποῖο ἐπιθυμοῦμε διακαῶς νὰ ἐπιστρέψουμε, εἶναι κανονικότητα μὲ τὴν ὀρθὴ πνευματικῶς ἔννοια τοῦ ὅρου, τότε κι ἐγὼ ποὺ γράφω αὐτὰ τὰ λόγια τώρα, δὲν εἶμαι ἀνθρώπινο πρόσωπο, ἀλλὰ σαμάρι ἀλόγου!

Μήπως, λοιπόν, ἀντὶ νὰ ποθοῦμε νὰ «ἐπιστρέψουμε» στὴν «κανονικότητα», νὰ κάτσουμε καὶ νὰ σκεφτοῦμε τὶ εἶναι ὅλα αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν, γιατὶ ἔγιναν, γιατὶ ἐπετράπησαν ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὶ εἶναι αὐτὸ ποὺ πραγματικὰ θὰ μᾶς βοηθήσει νὰ βγοῦμε ἀπὸ ὅλο αὐτὸ καὶ νὰ ὁδηγηθοῦμε στὴν ἀληθινὴ κανονικόητα : τὴν ὑπακοὴ μας στὸν Πανάγαθο Θεό.

Καὶ τὸ Ἅγιο Θέλημά Του.

Καὶ νὰ πάψουμε πλέον νὰ ποθοῦμε "κανονικότητες" ποὺ ὁδηγοῦν στὸν ὄλεθρο τῶν ψυχῶν καὶ στὸν πνευματικὸ γκρεμό. Νὰ γυρίσουμε πίσω δυνατὰ σὲ ὅ,τι μᾶς ἐδόθη ἱερό, ἀρνούμενοι "ὑπακοές" ποὺ ἔχουν πονηρὸ σκοπό, ἅκρως γιὰ τὶς ζωὲς καὶ τὶς ψυχές μας καταστροφικό!

Γένοιτο. Ἀμήν!

Τὰ Γλυκὰ - «Πικρά» Νερὰ καὶ τὰ ἐκτοξευμένα φονικὰ ὑγρά

Ὀργὴ ξέσπασε τὶς τελευταῖες ἡμέρες ἀπὸ ὅλους, κατὰ τοῦ δράστη τῶν Γλυκῶν – «Πικρῶν» Νερῶν καὶ κατὰ τοῦ καθηρημένου ἱερέως τῶν καυστικῶν ὑγρῶν. Ἐστράφη ἡ προσοχὴ ὅλων στὴν παρακολούθηση τῶν ἀνατριχιαστικῶν λεπτομερειῶν τῶν ἐν λόγῳ ἐγκλημάτων καὶ οἱ κρίσεις καὶ καταδίκες τῶν δραστῶν τους πηγαίνουν καὶ ἔρχονται, ἐκτοξευόμενες διαρκῶς παντοῦ.
Γιὰ νὰ σκεφτοῦμε ὅμως…

Τὶ θέλει νὰ μᾶς πεῖ ὁ Θεὸς μέσα ἀπὸ αὐτὰ τὰ τραγικὰ συμβάντα ποὺ ἐπέτρεψε;

Σὲ σχέση μὲ τὸ πρῶτο συμβᾶν, αὐτὸ τοῦ ἐγκλήματος τῶν Γλυκῶν Νερῶν, ἔρχεται μιὰ ἀφυπνιστικὴ φωνὴ νὰ πεῖ σὲ ὅλους τοὺς ἐγγάμους τὰ ἐξῆς :

Οἱ δύο νέοι μας τὰ εἶχαν ὅλα αὐτὰ ποὺ ὅλοι σήμερα κυνηγοῦν καὶ διακαῶς ποθοῦν νὰ ἀποκτήσουν : νιάτα, ὀμορφιά, πλοῦτο, μεγάλα σπίτια, αὐτοκίνητα, ἄνετη ζωή, ὡραῖα ρούχα, κοσμήματα, ἐντυπωσιακὲς ἐμφανίσεις, ταξίδια, καλὸ ὄνομα, παιδί κ.λ.π. Γιατὶ ὅμως ἔφτασαν ἐκεῖ; Γιατὶ δὲν εἶχαν κάτι βασικό : Θεὸ καὶ πνευματικὴ ζωή. Γιατί, ὅπως ὅλοι οἱ νέοι μας σήμερα, κηνυγώντας αὐτά, μετετράπησαν σὲ ἐγωπαθεῖς προσωπικότητες, ποὺ ἐρωτεύονται σατανικῶς πρὸς ἱκανοποίηση τῶν ἐμπαθῶν ροπῶν τους, ἀλλὰ δὲν ἔμαθαν ποτὲ θυσιαστικῶς νὰ ἀγαποῦν. Γι’ αὐτὸ στὶς πρῶτες δυσκολίες παρατᾶνε καὶ παιδιὰ καὶ εὐθύνες, τὰ πετάνε καὶ στὰ σκουπίδια ἄν χρειαστεῖ (βλ. ἀμβλώσεις) καὶ φεύγουν γιὰ νέες περιπέτειες σὲ ἄλλους τόπους, μὲ ἄλλην «ἐρωμένη», ἄλλον «ἐραστή», νέες ζωές, καριέρες καὶ ὅλα τὰ συναφὴ ἤ μεταβάλλουν τὴν τρελὴ ἀγάπη σὲ σατανικὸ μίσος καὶ ὁρμοῦν στὸν ἄλλο νὰ τοῦ πάρουν τὴ ζωή, ποὺ θέλησε νὰ ἀφήσει τὸ ἐγώ τους δίχως τὴν ἱκανοποίηση νὰ ἔχει αὐτὰ ποὺ θέλει καὶ ἐπιθυμεῖ. Δὲν μάθαμε ποτὲ τὴ Σταυρικὴ ζωή. Δὲν θέλουμε νὰ κάνουμε καμιὰ θυσία γιὰ νὰ ἔχουμε ἐλεύθερη ψυχή. Μᾶς τύφλωσε ἡ «Ελευθερία» τῶν κυβερνητικῶν ὑποσχέσεων, τῶν ὅποιων “Freedom pass” ἡ ἐκκολαπτόμενη δικτατορία τοῦ ἀντιΧρίστου προωθεῖ. Θέλουμε μόνο νὰ περνάμε καλά καὶ νὰ κάνουμε αὐτὰ ποὺ θέλουμε, ποὺ ἀρέσουν σὲ ἐμᾶς ἡδονικῶς κάθε ὥρα καὶ κάθε στιγμή. Καὶ δενόμαστε θανάσιμα μὲ ὅ,τι τὶς ἐπιθυμίες τὶς ἐγωιστικὲς ὑπηρετεῖ. Φτάνουμε σὲ σημεῖο νὰ ξεσποῦμε σὰν θηρία κατὰ ἐκείνου ποὺ μᾶς διέκοψε «τὴν ἡσυχία μας» ἤ νὰ εἴμαστε ἔτοιμοι μέχρι καὶ νὰ στείλουμε στὸ τάφο τὸν σύζυγο, τὸ παιδί μας, τὸν γονιό μας ἐπειδὴ ἔκανε μιὰ γραντζουνιὰ στὸ τάμπλετ ἤ στὸ κινητό μας!

Ἔτσι καὶ ὁ 33 χρονος δράστης, φόνευσε τὴ νεαρὰ σύζυγό του, γιατὶ ἀπειλοῦσε πὼς θὰ τὸν ἀφήσει καὶ σκηνοθέτησε σατανικῶς ὁλόκληρη ταινία, γιὰ νὰ διαφύγει τῆς συλλήψεως. Δὲν θέλουμε νὰ ἀναλάβουμε καὶ τὴν εὐθύνη τῶν συνεπειῶν τῶν πράξεῶν μας, δυστυχῶς. Εἶναι κι αὐτὸ σύμπτωμα τῆς ἐποχῆς.

Καὶ πόσα τέτοια καθημερινά κάνουμε ὅλοι μας, πόσους τέτοιους μικροὺς ἤ καὶ μεγάλους «φόνους» γιὰ λόγους παντελῶς ἀνόητους, ἐπιπόλαιους καὶ ἅκρως ἐμπαθεῖς, ὅμως ξεσπᾶμε καταδικάζοντας τὸν δράστη τοῦ ἐν λόγῳ φόνου, μὴ θέλοντας οὔτε νὰ δοῦμε τοὺς καθημερινοὺς δικούς μας τοὺς ἀπεχθεῖς.

Πᾶμε τώρα στὸ ἐκκλησιαστικὸ συμβᾶν, τῶν ἀγάμων τῆς ζωῆς, νὰ δοῦμε τὶ ἔχει κι αὐτὸ νὰ μᾶς διδάξει.

Ὁ κατηγορούμενος ἱερεὺς ἔπραξε προφανῶς κάποιες ἄστοχες γιὰ τὸ λειτούργημά του πράξεις καὶ βρέθηκε ἀντιμέτωπος μὲ τὴν Ἐκκλησιαστικὴ Δικαιοσύνη. Ἄκουσε τήν, καθὼς ὁμολογεῖται δικαῖα, καταδίκη του καὶ ξέσπασε ἐπιθετικῶς μὲ καυστικὰ θανατηφόρα ὑγρὰ κατὰ τῶν δικαστῶν του. Κι ἐμεῖς σπεύδουμε νὰ καταδικάσουμε δεινῶς τὶς πράξεις του ἤ νὰ ποῦμε ἀπὸ μιὰ ἄλλη σκοπιὰ κουβέντες τοῦ τύπου «καλὰ νὰ πάθουν οἱ Ἀρχιερεῖς ἔτσι ὅπως ἔχουν γίνει. Ξεσπᾶ ἡ θεία δίκη σὲ αὐτούς».

Τὶ θὰ μᾶς ὠφελήσουν ὅμως σὲ προσωπικὸ ἐπίπεδο πνευματικὰ τὰ μὲν ἤ δὲ αὐτοῦ τοῦ περιεχομένου σχόλιά μας; Τίποτε. Μόνον ζημία πνευματικὴ θὰ ὑποστοῦμε μετέχοντας σὲ αὐτά.

Τὶ θὰ μᾶς ὠφελήσει ἀληθινά; Νὰ διδαχθοῦμε ἀπὸ τὴν περιπέτεια αὐτή. Διότι ὑπάρχει γιὰ ὅλους ἐμᾶς κάποια μεγάλη διδαχή.

Ὁ καθηρημένος ἱερέας ξέσπασε ἐπιθετικὰ ἀκούγοντας τὴν προφανῶς δικαῖα τιμωρία του. Εἶχε πέσει σὲ ἄστοχες πρὸς τὴν ἱερωσύνη του πράξεις.

Ὁ κάθε ἱερέας φέρει τὴν εἰδικὴ ἱερωσύνη, τὴν ὁποῖα λαμβάνει μὲ τὴν χειροτονία ἀπὸ τὸν Ἀρχιερέα, προκειμένου μὲ αὐτὴν νὰ ἐπιτελεῖ τὰ Ἅγια Μυστήρια. Τὸ λειτούργημα αὐτό, ἕνεκα τῆς ἱδιαιτερότητάς του καὶ τῆς λεπτότητάς του προϋποθέτει πρόσωπα μὲ ἁγία κατὰ κοινὴ μαρτυρία ζωή. Πρόσωπα ποὺ ἔχουν μάθει παιδιόθεν νὰ προσέχουν τὸν ἑαυτό τους καὶ ἡ πορεία τοῦ χρόνου τῆς ζωῆς τους ἔχει ἀποδείξει ὅτι μποροῦν ἐπιτυχῶς νὰ διαφεύγουν τῶν πειρασμῶν τῆς ὅποιας συνήθους νεανικῆς καὶ μὴ πνευματικῆς καὶ ἡθικῆς παρεκτροπῆς. Ὁ ἐν λόγῳ ἱερεῦς πρὶν ἤ μετὰ τὴ λήψη τῆς χειροτονίας του, καθὼς ὁμολογεῖται, ἀστόχησε. Νικήθηκε ἀπὸ κάποιες ἀδυναμίες. Ὅπως ἡ πλειοψηφία τῶν πιστῶν σήμερα νικώμεθα, καθὼς «ἐξέλειπεν ὅσιος», ὅπως τονίζει καὶ ὁ ψαλμωδός. Πρὶν σπεύσουμε νὰ τὸν καταδικάσουμε, ἄς σκεφτοῦμε τὰ ἐξῆς : Πλὴν τῆς εἰδικῆς ἱερωσύνης ποὺ ἀναφέραμε, ὑπάρχει καὶ ἡ γενικὴ ἱερωσύνη, τὴν ὁποῖα λαμβάνουμε ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ μὲ τὸ Βάπτισμά μας, τὸ μπόλιασμά μας (εἶναι καλὸ νὰ χρησιμοποιηθεῖ ὁ ὅρος «μπόλιασμα») στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι. Δυστυχῶς ὅμως δὲν τιμοῦμε κανένας μας, ὅπως θὰ ἔπρεπε τὴν γενική μας ἱερωσύνη αὐτή. Καὶ κάθε μέρα πολλάκις ἀστοχοῦμε σὲ σχέση μὲ τὴν ἰδιότητά μας αὐτή. Γι’ αὐτὸ φτάσαμε σὲ σημεῖο νὰ τρέχουμε νὰ λάβουμε ἄλλους εἴδους «μπολιάσματα», προκειμένου νὰ διατηρηθοῦμε στὴ «ζωή»! Νὰ σώσουμε τὴ ζωή μας κατὰ τὴ σωματικὴ ὑπόσταση, ἀσχέτως ἄν πεθάνουμε κατὰ τὴν πνευματική μας ὑπόσταση. Ἡ ἐπικέντρωση στὰ τοῦ σώματος «φάγωμεν, πίωμεν, κατοικήσωμεν, μετακινηθοῦμε, μορφωθοῦμε διανοητικῶς κ.λ.π.» μᾶς ἔκανε νὰ ξεχάσουμε πὼς ἔχουμε καὶ πνευματικὴ ὑπόσταση, δηλαδὴ ζῶσα προορισμένη γιὰ τὴν αἰωνιότητα ψυχή. Μᾶς ἔκανε νὰ μὴν καταλαβαίνουμε πὼς φέρουμε ἱερωσύνη γενική. Καὶ κατὰ συνέπεια νὰ εἴμαστε ὑπὸ καθαίρεση κάθε στιγμή, ἐφόσον ὅλη ἡ βιωτή μας κινεῖται ἄστοχα πρὸς τὴν ὀρθὴ πορεία καὶ λειτουργία τῆς ἱερωσύνης μας αὐτῆς. Κι ἐνῶ βιώνουμε καθημερινὰ τὶς τραγικὲς συνέπειες αὐτῶν τῶν ἀστοχιῶν μας, δὲν θέλουμε νὰ δεχθοῦμε τὶς συνέπειες αὐτὲς μετανοώντας ἐμπράκτως καὶ ἀληθινά, ὁμολογώντας τὴν ἐνοχή μας καὶ δεχόμενοι μὲ γενναιότητα τὴν τιμωρία μας, ἀλλὰ στρεφόμαστε ἐπιθετικὰ πρὸς τοὺς ἄλλους, ὅπως ὁ ἱερέας μὲ τὰ καυστικὰ ὑγρὰ καὶ ἐκτοξεύουμε κι ἐμεῖς συνεχῶς παντοῦ καὶ πάντοτε πολλὲς «ρουκέτες» βιτριολίων ποὺ καίνε καὶ κομματιάζουν τὰ ράσα τῶν ὅποιων Ἀδελφῶν μας τῆς γενικῆς ἤ καὶ τῆς εἰδικῆς ἱερωσύνης.


Ἀπὸ μιὰ ἄλλη ἐποπτικὴ θέση καὶ οἱ Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς μας, ἄς προβληματιστοῦν πάνω στὰ γεγονότα, ἐντρυφώντας πνευματικὰ καὶ λαμβάνοντας τὰ ὅποια ἀφυπντιστικὰ μηνύματα πρὸς καλύτερη εὐθυγράμμιση τῆς ποιμαντικῆς καὶ προσωπικῆς πνευματικῆς πορείας πρὸς τὸ Ἅγιο Θέλημα τοῦ Πανάγαθου Τριαδικοῦ Θεοῦ μας.

Εἴθε ὅλοι μας, λοιπόν, νὰ σκύψουμε μὲ σοβαρότητα καὶ πνευματικὴ σύνεση πάνω στὰ αἴτια τῶν τραγικῶν γεγονότων, τὴ βαθύτερη ἐξέταση τῶν λόγων γιὰ τοὺς ὁποίους τέτοια φαινόμενα συμβαίνουν πανταχόθεν διαρκῶς στοὺς καιρούς μας καὶ νὰ φροντίσουμε τὸ συντομότερο νὰ παραδειγματιστοῦμε θετικά, καλλιεργώντας στὶς καρδιές μας εἰλικρινὴ καὶ ὀρθὴ ΜΕΤΑΝΟΙΑ γιὰ τὰ λάθη ὄχι τῶν ἀδελφῶν δραστῶν, ἀλλὰ τὰ πάμπολλα προσωπικὰ ἡμῶν, ποὺ ἔφεραν τὴν κοινωνία μας σὲ αὐτὴν τὴν κατάσταση!
Νὰ μετανοήσουμε, Ἀδελφοί μου.

 
Πρώτη ἐγώ, δι’ εὐχῶν σας.

Ἀμήν. Γένοιτο.
Ὁ Θεὸς μεθ' ἡμῶν.

Ποιὸς πόλεμος; Ποιὸς κορωναϊός;

...εἶναι ὁ πιὸ ἐπικίνδυνος; 

Ἡμέρα μνῆμης τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων καὶ τὸ διαδίκτυο κατακλύζεται ἀπὸ δημοσιεύσεις πανικοῦ γιὰ τὴν ἐξάπλωση νέου θανατηφόρου ἰοῦ καὶ γιὰ τὸν ἐπικείμενο πόλεμο ἀπὸ τὴν συσσώρευση παρανόμων ἀλλοθρήσκων μεταναστῶν. Δὲν λέμε πὼς δὲν εἶναι ἀνησυχητικὰ ὅλα αὐτὰ καὶ πὼς δὲν πρέπει νὰ τοὺς δώσουμε σημασία. Ἄν ὅμως εἴχαμε τὴν πίστη καὶ τὸ πνεῦμα μετανοίας τῶν πρώτων Χριστιανῶν, ἄν ἤμαστε σωστὰ στερεωμένοι στὴν πίστη καὶ τὴν μετάνοια ἐν Χριστῷ, ὁ πόλεμος ποὺ θὰ μᾶς φόβιζε περισσότερο θὰ ἦταν ὁ ἀόρατος πνευματικὸς πόλεμος, ποὺ ἔχει κερδίσει τὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιά μας, ὁ πόλεμος ποὺ ἀλώνει ἐτούτες τὶς πνευματικές μας βάσεις καθημερινά, κλέβοντας τὴν ἰσχὺ καὶ δύναμή τους ἀπὸ τὸν Δεσπότη μας Χριστό καὶ δίδοντάς την σὲ ὅ,τι τοῦ κόσμου ἐτούτου χρήσιμο καὶ ἄχρηστο, πνευματικὰ ὀρθὸ ἤ ἐφάμαρτο, καλὸ ἤ κακό. «Υἱέ μου, δός Μοι σὴν καρδίαν», ζήτησε ὁ Κύριος. Ὅλα τὰ ἔργα μας σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο ἔχουν ἀληθινὸ νόημα καὶ ἀξία, μόνο ὅταν ὑπηρετοῦν αὐτὸν τὸν σκοπό : «ὅταν γίνονται ἀπὸ καὶ γιὰ τὴν πίστη μας, τὴν ὑπακοή μας, τὴν ὑποταγή μας, τὴν ἀγάπη μας στὸν Θεό, τὴν διάθεση καὶ ἐπιθυμία μας νὰ εὐαρεστήσουμε σὲ Ἐκεῖνον καὶ νὰ δοξαστεῖ μέσῳ ἡμῶν τὸ Πανάγιο Ὄνομά Του καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτό, γιὰ τὸν δεύτερο σκοπὸ τῆς Σταυρικῆς Ἀγάπης, ποὺ εἶναι ἡ ἀγάπη στοὺς ἀδελφούς μας. Ἄν ἡ ἀγάπη πρὸς τοὺς ἀδελφούς μας, ποὺ εἶναι ὁ ὀριζόντιος ἄξονας τῆς Σταυρικῆς Ἀγάπης – τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ μας καὶ ἠμῶν τῶν Χριστιανῶν – δὲν ἀκουμπᾶ πάνω στὸν κάθετο τῆς πρὸς τὸν Θεὸ ἀγάπης, μέσα ἀπὸ τὴν ὀρθὴ πίστη, τότε τὶ νόημα ἔχει; Πέφτει στὸ κενό. Ὅπως κι ἕνα κομμάτι ξύλο, ἄν προσπαθήσουμε νὰ τὸ τοποθετήσουμε σὲ ὀριζόντια θέση κάπου στὸν ἀέρα, στὸ πουθενά… 

Ἄν, λοιπόν, ἡ πίστη μας ἦταν ὀρθή, δὲν θὰ μᾶς φόβιζαν τόσο οἱ ἐπικείμενοι πόλεμοι καὶ οἱ λοιμικὲς νόσοι οἱ ἐξωτερικοί, ἀλλὰ αὐτό, ποὺ θὰ μᾶς φόβιζε, θὰ ἦταν οἱ ἐσωτερικοὶ πνευματικοὶ πόλεμοι, ποὺ προκαλοῦνται ἀπὸ τὶς λοιμικὲς ἐπιδημίες τῶν παθῶν μας. Καὶ θὰ δείχναμε γιὰ τὴν ὕπαρξη αὐτῶν ἐντός μας τὴν ἴδια καὶ μεγαλύτερη ἀνησυχία γιὰ τὴν ἀντιμετώπισή τους καὶ προφύλαξή μας καὶ λοιπά, ὅπως τώρα δείχνουμε γιὰ αὐτά, ποὺ μποροῦν μόνο τὸ σῶμα μας νὰ βλάψουν καὶ γιὰ τὴν ψυχή μας, ἄν ὁ Θεὸς ἐπιτρέψει νὰ μᾶς προσβάλλουν, θὰ ἀποβοῦν ὠφέλιμα καὶ σωστικά. Ὄσο ἐπίπονα κι ἄν φαντάζουν. Αὐτὸ δὲν ἦταν τὸ φρόνημα τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων; Καὶ αὐτὴ δὲν ἦταν ἡ πίστη τους, γι’ αὐτὸ καὶ μπόρεσαν νὰ πέσουν μὲσα στὰ παγωμένα νερὰ τῆς λίμνης καὶ νὰ μένουν ἐκεῖ μιὰ ὁλόκληρη νῦχτα, ὑπομένοντας ἕνα φρικτὸ βασανιστήριο ἀργοῦ καὶ ἀσύλληπτα ἐπίπονου θανάτου; Κάτι ποὺ τὸ προτίμησαν ἐν συγκρίσει μὲ τὶς «εὐκολίες» ποὺ τοὺς προτάθηκαν, οἱ ὁποῖες ὅμως θὰ ἦταν προδοτικὲς ὡς πρὸς τὴν πίστη τους. 

Θὰ ἔπρεπε νὰ σκεφτόμαστε, νὰ ἐπιλέγουμε, νὰ ζοῦμε καὶ νὰ ἐνεργοῦμε στὴν καθημερινότητά μας μὲ αὐτὸ τὸ φρόνημα. Τὸ φρόνημα τῶν Ἁγίων Μαρτύρων μας! 

"Μὴ μορφωθῶ εἰς τὸν αἰῶνα, ἵνα μὴ δεχθῶ τίς, ἀλλοτρίων πνευμάτων, μορφώσεις τῆς ἐποχής μου. Μὴ μορφώσω τὰ τέκνα μου, ἄν εἶναι μὲ τὴν μόρφωση αὐτή, νὰ γίνουν ἄπιστοι στὸν Θεὸ πολίτες μιᾶς ἀντίΧριστης μελλοντικῆς κοινωνίας. Μὴ γευθῶ τίποτα ἀπὸ ὅσα εὐλογημένα μοῦ παρείχε αὐτὴ ἡ ζωή, ὅταν ὑπηρετοῦσαν ὅλα τὸ Ἅγιο Θέλημα τοῦ Θεοῦ μὲ πίστη καὶ εὐλάβεια, ἄν εἶναι νὰ γίνω κι ἐγὼ μέλος καὶ συνεργὸς στὴν ἀπιστία καὶ ἀποστασία τῆς ἐποχῆς μου καὶ τοῦ κόσμου, ποὺ ζῶ. Μὴ πλουτίσω, ἵνα μὴ διὰ τῶν τρόπων πλουτισμοῦ τῆς ἐποχῆς, ἀρνηθῶ τὸν Κύριό μου Ἰησοῦ Χριστό. Μὴ ἀκόμη καὶ ζήσω, ἄν τὸ τίμημα γιὰ νὰ ζήσω κατὰ τὸ σῶμα, εἶναι νὰ πεθάνω κατὰ τὴν ψυχὴ γιὰ τὸν Χριστό"!  

Αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ φοβᾶμαι εἶναι αὐτὸν τὸν κρυφὸ καὶ δόλιο τὸν πόλεμο τὸν ἀόρατο, τὸν πνευματικό, ποὺ συνεχῶς τρυπᾶ μὲ βέλη τὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιά μου, παίρνοντας τὴν ἰσχύ τους μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ δίδοντας «προσκύνηση» σὲ πνεύματα ἀλλότρια, εἴδωλα, σκοτεινὲς δυνάμεις, δίχως νὰ τὸ καταλαβαίνω κἄν, ἐνῶ ἐγὼ νομίζω πὼς Θεὸ ὑπηρετῶ...  Τὶς λοιμικὲς νόσους τῶν παθῶν μου, ποὺ ἔχουν φέρει τὴν ψυχή μου σὲ κατάσταση ψυχορραγίας κι ἄς δείχνω ἐξωτερικὰ καλὰ κι ἄς ἐργάζομαι, ἄς πορεύομαι τὴ ζωή μου, ἄς ἐπικοινωνῶ... 
Αὐτά, ἀδελφοί μου, θὰ ἔπρεπε νὰ μᾶς φοβίζουν καὶ αὐτὰ νὰ μᾶς προκαλοῦν τὸν «πανικό»! 

Εὔχεσθε, σᾶς παρακαλῶ αὐτὰ νὰ ἀντιμετωπίσουμε ὅλοι μας ἐπειγόντως καὶ πρῶτη ἡ γράφουσα ἐγώ. 

Τὰ ἄλλα ὅλα εἶναι στὴν Πρόνοια τῆς Παναγάπης τοῦ Θεοῦ μας. 

Συγχωρῆστε με, σᾶς παρακαλῶ!

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με...

Λόγω προβλημάτων υγείας, είμαι αναγκασμένη να μένω "έγκλειστη" τον περισσότερο καιρό. Βγαίνω δειλά μέχρι κάποιο κοντινό μάρκετ για έναν μικρό ανεφοδιασμό, μιας και ούτε να κουβαλώ πράγματα πολλά μπορώ, ούτε και τόσο πολύ να απομακρυνθώ. 

Μπαίνω και σε κάποιο λεωφορείο ή το Μετρό κάποια φορά. 

Περπατώ ανάμεσα στους ανθρώπους και η ψυχή μου μπουκώνει από την συμφορά. 

Βλέπω γύρω μου τους ανθρώπους χαμένους ο καθένας στο δικό του δαιμονικό παραμύθι. Είναι σπάνιο να δεις άνθρωπο Θεού, να ανοίξει η ψυχή σου, να πεις "υπάρχει ακόμη ελπίδα, είναι υπερβολή να βλέπεις μόνο συμφορά..." 

Παντού σκουπίδια. Στους δρόμους, στα λεωφορεία, στο Μετρό, στους κήπους, στα πάρκα. Πρόσωπα μοναχικά που έχουν συντροφιά τους σκύλους και τους βγάζουν βόλτα. Οι σκύλοι κατουρούν τα δέντρα, τα πεζοδρόμια... Ενίοτε αφήνουν και τις ακαθαρσίες τους, που δεν έχουν διάθεση να συλλέξουν τα αφεντικά. 

Εσύ που αγάπησες την Δημιουργία και απέκτησες το σκύλο, γιατί δεν αγαπάς και το δέντρο και τον θάμνο τού δρόμου; Αλλά ρίχνεις σε αυτό τα σκουπίδια σου και αφήνεις το σκύλο σου να τα ουρεί κανονικά; 

Είδαμε και κοπέλα να φιλά τον σκύλο της στο στόμα. Υπάρχουν και αυτά. 

Πιο πέρα σκοτωμένες γάτες ή πουλιά, που τα χτύπησε κάποιο αυτοκίνητο και τα άλλα διερχόμενα έχουνε λιώσει. 

Ντυσίματα - γδυσίματα, φθήνια φρικτή πνευματικά. Κραγιόνια και βαψίματα παραμορφωτικά. 

Οι καφετέριες γεμάτες. Οι άνθρωποι διασκεδάζουν. "Χαίρονται" την κοσμική χαρά... 

Έξω από το Πολυτεχνείο πωλούν στην ψύχρα τα ναρκωτικά. Άστεγοι παντού. Κοιμούνται στα παγκάκια, στους δρόμους, στα υπόστεγα, στα στενά. Άνθρωποι που επαιτούν λίγη βοήθεια και ο κόσμος τούς αντιμετωπίζει περιφρονητικά. 

Φυλές διάφορες. Μαντήλες, Ίνδικά, Αιθιοπικά. Φάτσες περίεργες. Άνθρωποι παντού αβάπτιστοι. Δαιμόνια πολλά. Μερικές φορές αναρωτιέσαι σε ποια χώρα βρίσκεσαι. 

Κι οι χριστιανοί εκκοσμικευμένοι. Γεμάτοι πνεύμα δύσεως. Ή άλλα στοιχεία δαιμονικά. 

Παντού προβάλλονται κεκαλυμμένα αιρετικά σύμβολα. Βραχιόλια καμπάλα, δέντρα "ζωής", μάτια, μασωνικά δαχτυλίδια, φυλαχτά κοσμούν τα χέρια και τους λαιμούς των ανθρώπων, ακόμη και των χριστιανών. Σταυροί δαιμονικοί. Υπάρχουν και αυτά. Όμως Σταυρός όντως Χριστιανού πολύ σπάνια ή και πουθενά. 

Κομποσχοίνια μηχανής, που φοριούνται παρέα με τα άλλα τα δαιμονικά. 

Αιρετικοί μοιράζουν ελεύθερα φυλλάδια και "κατηχούν" τον ακατήχητο λαό του Θεού. 

Παντού διαφημίσεις "γιόγκα, ζούμπα, πιλάτες, τάι τσι, κουνγκ φου, καράτε, διαλογισμός, ψυχολογία, αυτογνωσία, ψυχοθεραπεία, ψυχανάλυση, ζώδια, αυτοπραγμάτωση, αυτο..." και λοιπά και λοιπά. 

Όλοι κολλημένοι σε ένα κινητό τηλέφωνο. Ήχοι από μπιπ ακύρωσης σε μηχανές εισιτηρίων σού δονούν τα αυτιά. Διαστημικές καταστάσεις στις μπάρες του μετρό. 

Παντού φυλλάδια διαφημιστικά. Φυλλάδια για φαγητά. Για τις Εκλογές. "Ψήφισε 'Ανταρσία'", "Ψήφισε 'ΚΚΕ'" και τα λοιπά 

Μαζί με πολλά σκουπίδια και αυτά. 

Και πιο πέρα μεταλλικά φιαλίδια από μοντέρνα αναψυκτικά με ονόματα "HELL" = "ΚΟΛΑΣΗ" ή "MONSTER" = "ΤΕΡΑΣ", που πίνουνε τα σύγχρονα παιδιά. 

Μικρά παιδάκια σχίζουν αφίσες, βρίζουν, βλασφημούν, μιλούν από το δημοτικό σχολείο για "γκομενικά". Ακούς παντού να υβρίζονται στην προσπάθεια να μιλήσουν ο ένας στον άλλο, γιατί όλοι έχουν πια το ίδιο όνομα, που είναι μια γνωστή βρισιά. 

Ρώτησα έναν μπακάλη που είχε δίπλα του ένα ψυγείο γεμάτο "ΚΟΛΑΣΗ" (μοντέρνα αναψυκτικά), γιατί δέχεται να το κάνει αυτό, να πουλά δηλαδή και να διαφημίζει έτσι έντονα αυτά. Μού απάντησε πως αν δεν το κάνει θα κλείσει το μαγαζί του και δεν θα έχει πια "λεφτά". 

Μέσα στο Μετρό δεκαπεντάχρονες φιλιούνται με την φιλενάδα τους χωρίς κανέναν ενδοιασμό, μπροστά σε όλους, δείχνοντας την εσωτερική ικανοποίηση, υπερηφάνεια και χαρά. 

Άνδρες "καμακώνουν" άλλα αρσενικά. 

Στην Εκκλησία πετάμε τα αντίδωρα στα σκουπίδια. Μπαίνουμε οι γυναίκες με τα παντελόνια και στεκόμαστε προκλητικά. Άλλος και με φραπέ στα χέρια, με την τσίχλα. Η Θεία Λειτουργία φαντάζει σαν το Μέγαρο Μουσικής ή σαν θεατρική παράσταση, την οποία παρακολουθούμε αντί να μετέχουμε. Οι γυναίκες κουτσομπολεύουμε και μιλάμε διαρκώς. Κοιτάμε δεξιά αριστερά.Τους άντρες, τα νέα τής εβδομάδος, τι φοράει εκείνη που κάθεται μπροστά... Κρίνουμε και τον "παπά". Μεγάφωνα, ψάλτες τενόροι, προβολείς. Λείπουν τα φωτορυθμικά... 

Οι ιερείς κουρασμένοι. Συμβιβασμένοι κάπως με την κατάσταση. Ενίοτε και εναρμονισμένοι. 

Έξω από το Ναό μια συμφορά. Επαίτες, πωλητές, άνθρωποι κινούμενοι από τον πειρασμό. Παντού ένα χάος. 

Ακόμη κι αυτά που δίνουν υποτίθεται χαρά στον άνθρωπο, γίνονται πλέον με ένα πνεύμα που δεν έχει την αύρα την Ορθόδοξη τού Έλληνα, της Παραδόσεως τού τόπου. Γίνονται όλα κάπως σαν μηχανικά. Χωρίς να μετέχει ο άνθρωπος με ζωντανό το πνεύμα. Σάρκα μονάχα. 

Είμαστε όλοι νεκροί πνευματικά. Και λειτουργούμε με τα ένστικτα τα πτωτικά, τα σαρκικά. 

Κι από την άλλη ανάπτυξη, τελετές, εκδηλώσεις, εγκαίνια... 

Πού πάμε, Θεέ μου; Τι είναι όλα αυτά; 

Κύριε Ιησού Χριστέ, ελεήσέ μας και φώτισέ μας, πριν να είναι αργά...

Έχοντας κουραστεί από την θέαση των εξωτερικών πραγμάτων, επιστρέφω στα κατ' ιδίαν μου γνωστά. Βλέπω μέσα μου ζωντανή και πάλι όλη αυτήν τη συμφορά. 

Μέσα μου ζούνε όλα. Και τα "HELL" αναψυκτικά και τα σκουπίδια και οι βρισιές και τα ομόφυλα και τα φιλιά στον σκύλο και τα καράτε και τα τάι τσι και οι αυτοπραγματώσεις και οι γιόγκες και τα ζώδια και τα μασωνικά και τα παντελόνια και οι τσίχλες και οι δαιμονικοί σταυροί και οι συμβιβασμοί και οι "εναρμονίσεις" και οι τενόροι και τα κουτσομπολιά...

Όλα είναι μέσα μου. Και όλα τα "κάνω" κι εγώ. Μετέχω ενεργά σε αυτά. 

Γιατί; Γιατί είμαι φορέας τους. Φορέας τής κολάσεως στον κόσμο. 

Γιατί; Γιατί ποτέ μου δεν αγάπησα τον Χριστό πραγματικά και ποτέ μου δεν απέκτησα μετάνοια αληθινή για όλα τα δικά μου τα κακά. 

Ούτε και τότε που άρχισα να έχω μετοχή στα μυστήρια, να προσπαθώ να ζω εκκλησιαστικά. 

Ποτέ μου δεν μετάνιωσα ειλικρινά. Πρωτίστως για τα εσωτερικά μου λάθη. Έπαυσα απλώς πολλές από τις εκδηλώσεις εξωτερικά. 

Και όχι μόνο δεν ταπεινώθηκα από αυτά, αλλά και με αλαζονεία έκρινα με πρωτόγνωρη κακία και αντιπαλότητα τον όποιο άλλο συνεχίζει να τα ενεργεί. 

Όλη η αμαρτία του κόσμου ζει δυνατά μέσα μου και κυριαρχεί, παρόλο που δεν εκδηλώνεται εξωτερικά. Είναι αμαρτία κρυφή. Είμαι σε όλα συνυπεύθυνη. Σε όλα του κόσμου τα αρνητικά, τα άστοχα, τα πτωτικά, τα αμαρτωλά. Όλα αυτά που βλέπω και αγανακτώ, τα έχω μέσα μου πολύ δυνατά. Είμαι ένας δέκτης και πομπός για να διατηρούνται, να εξελίσσονται και να θεριεύουν όλα αυτά. 

Γιατί ποτέ μου δεν μετάνιωσα αληθινά. 

Κύριε Ιησού Χριστέ, ελεήσόν με την αμαρτωλή! 

Βλέποντας την συμφορά γύρω μου, πέφτω στην παγίδα να κατηγορώ γι' αυτήν τους άλλους. Μα σαν μαζεύομαι στον εαυτό βλέπω αυτόν μονάχα ένοχο και αμαρτωλό. Λέω "ποιους άλλους; Εσύ είσαι η πρώτη στους αμαρτωλούς τους πιο μεγάλους". 

Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με... 

Ο μόνος τρόπος για να αλλάξουν όλα τελικά, είναι να βρω μετάνοια βαθειά για την προσωπική μου εσωτερική και εξωτερική φθορά! 

Γι' αυτό έστω και τώρα Κύριε Ιησού Χριστέ μου, ελέησόν με και δώσε την εντός μου δυνατά. 

Δώσε την, πριν να είναι αργά.

Χριστός Ανέστη!

Καὶ ποιὸς εἶναι ὁ Ἅγιος;

Ποιὸς εἶναι ὁ καλός;

Ἐκεῖνος ποὺ δὲν προσπαθεῖ μὲ σύστημα νὰ κάνει ἐκεῖνο ποὺ αἰσθάνεται καλό, ταΐζοντας τὴν ματαιοδοξία του καὶ τὸν ἐγωισμό καὶ διεκδικῶντας/ἐπιβάλλοντας ἔτσι τὴν σωτηρία του ἀπό/στὸν ἴδιο τὸν Θεό, ἀκόμη καὶ μὲ ἐπιμονή, ἀλλὰ 

ἐκεῖνος ποὺ ἔμαθε στὴν ζωὴ, νὰ ὑποτάσσεται στὴν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ καὶ γίνεται ὄργανο μεταφορᾶς κι ἐκδήλωσης Αὐτῆς στὸν κόσμο αὐτὸ καὶ στὴ ζωὴ κάθε ὥρα, κάθε λεπτό, κάθε στιγμή.

Καὶ ποιὸς εἶναι ὁ φρόνιμος;

Ἐκεῖνος ποὺ δὲν προσπαθεῖ μὲ προσποιητὰ ἐξωτερικὰ σχήματα τοῦ κόσμου νὰ δώσει τὴν εἰκόνα αὐτή, ἀλλὰ ἐκεῖνος ποὺ τὸν φρονίμεψε ἡ ἐσωτερικὴ εὐλάβεια ἀπὸ τὴν στὶς Θεῖες Ἐντολὲς ὑποταγή.

Καὶ ποιὸς εἶναι ὁ δίκαιος;

Ἐκεῖνος ποὺ δὲν προσπαθεῖ νὰ ἐπιβάλλει στὸν ἑαυτό του καὶ στοὺς ἄλλους τὴν ὅποια δικαιοσύνη ἔπλασε ἐντός του μὲ βάση ἀνθρώπινους κανόνες (νομικούς, ἠθικούς, ἐθιμοτυπικούς, κοινωνικούς, πολιτικούς, πολιτισμικούς κ.λ.π.), ἀλλὰ ἐκεῖνος ποὺ ὑπέταξε τὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιά του στὴν Δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ κι ἐργάζεται και προβάλλει ζωντανὰ στὸν κόσμο Αὐτὴ, μέσα ἀπὸ μιὰ ταπεινὴ καὶ ἥσυχη ζωή.

Καὶ ποιὸς εἶναι ὁ ἅγιος;

Ἐκεῖνος ποὺ δὲν προσπαθεῖ μὲ τὰ μέσα τὰ πνευματικὰ τῶν χριστιανῶν νὰ γίνει ἅγιος γιὰ νὰ ξεχωρίσει ἀπὸ ὅποιον ἄλλο, νὰ αὐτοηδονίζεται μὲ τὴν "κτηθεῖσα" ἀρετή καὶ νὰ προβάλλει χαρίσματα, ποὺ τοῦ χαρίζονται ὡς κατάκτηση προσωπική, μὲ στόχο στὰ μάτια τοῦ ἐγῶ καὶ τῶν πολλῶν νὰ "καταξιωθεῖ", ἀλλὰ ἐκεῖνος ποὺ ἀγάπησε τὴν ταπείνωση πολύ.

Ἐκεῖνος ποὺ ἀγάπησε τὸν Θεὸ τόσο πολύ, ὥστε νὰ Τὸν ἀφήσει νὰ νικήσει μέσα του ὅποια "ἀγάπη" ἔχει ἀπ' τὸ ἄρρωστο ἐγὼ ἐκδηλωθεῖ καὶ σὲ Ἐκεῖνον μὲ ταπείνωση βαθειὰ ὁλοσχερῶς καὶ μυστικῶς νὰ ὑποταχθεῖ.

Ἐκεῖνος ποὺ ἐπέτρεψε στὴν Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μέσα του νὰ ἐργασθεῖ καὶ ἔπαψε κάθε ἀπὸ δικό του θέλημα ἀντίδραση καὶ ἀντίσταση στὴν Ἁγάπη αὐτή.

Ἐκεῖνος ποὺ ἀγάπησε μὲ καθαρὴ καρδιὰ ἐντός του στὸν Θεὸ νὰ δουλωθεῖ.

Ἐκεῖνος ποὺ θέλει στὴν ἐλευθερία του νὰ βάλει "ἀφέντη" τὸν Θεὸ κι ἔχει διάθεση γι' Αὑτὸν νὰ ἐργασθεῖ.

Ἐκεῖνος ποὺ ἐργάζεται μὲ σύνεση νὰ κάνει ἐντός του τόπο στὸν Θεό, νὰ κατοικεῖ.

Ἐκεῖνος ποὺ κουβαλᾶ ἥσυχα καὶ ταπεινὰ ὁλόκληρη τὴν Θεότητα μέσα του, πηγαίνοντας κουτσά κουτσὰ τὸν δρόμο γιὰ τὴ λαϊκή.

Ἐκεῖνος ποὺ ἔμαθε νὰ λέει σὲ ὅλα "Δόξα τῷ Θεῷ" καὶ νὰ τὸ ἐννοεῖ.

Θεέ μου, σὲ τὶ κόσμο ζοῦμε;

Διαβάζουμε στὴν Ἐπιστολὴ τοῦ Μεγάλου Βασιλείου «Πρὸς τοὺς Ἐπισκόπους τῆς Δύσεως» : 

«Γνώριμα δὲ τὰ θλίβοντα ἡμᾶς, κἄν ἡμεῖς μὴ λέγωμεν. Εἰς πᾶσαν τὴν οἰκουμένην ἐκκέχυται. Καταπεφρόνηται τὰ τῶν Πατέρων δόγματα, Ἀποστολικαὶ παραδόσεις ἐξουθένηνται, νεωτέρων ἀνθρώπων ἐφευρέματα ταῖς Ἐκκλησίαις ἐμπολιτεύεται· τεχνολογοῦσι λοιπόν, οὐ θεολογοῦσιν οἱ ἄνθρωποι· ἡ τοῦ κόσμου σοφία τὰ πρωτεῖα φέρεται παρωσαμένη τὸ καύχημα τοῦ σταυροῦ. Ποιμένες ἀπελαύνονται, ἀντεισάγονται δὲ λύκοι βαρεῖς, διασπῶντες τὸ ποίμνιον τοῦ Χριστοῦ. Οἶκοι εὐκτήριοι ἔρημοι τῶν ἐκκλησιαζόντων, αἱ ἐρημίαι πλήρεις τῶν ὀδυρομένων. Οἱ πρεσβύτεροι ὀδύρονται, τὰ παλαιὰ συγκρίνοντες τοῖς παροῦσιν· οἱ νέοι ἐλεεινότεροι, μὴ εἰδότες οἵων ἐστέρηνται». 

Ἐπιστολὴ πρὸς τοὺς Ἁγιωτάτους ἀδελφούς Ἐπισκόπους εἰς τὴ Δύση, Σειρὰ Ἕλληνες Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, Τόμος 2, σελ. 20, §2. 

§ Απόδοση στη Νέα Ελληνική : 

Μας είναι γνωστά τα δεινά, που σας θλίβουν, ακόμη κι αν δεν σας το καθιστούμε γνωστό. Έχουν περιφρονηθεί πλήρως τα δόγματα των Πατέρων, οι Αποστολικές Παραδόσεις έχουν καταπατηθεί, μέσα στην Εκκλησία έχουν επικρατήσει και κινούνται διάφορα εφευρήματα νεωτέρων[1] ανθρώπων· οι άνθρωποι τεχνολογούν[2] αντί να θεολογούν· η σοφία του κόσμου έχει πάρει τα πρωτεία παντού και μέσα στην Εκκλησία, έχοντας παραγκωνίσει και υποσκελίσει το καύχημα του Σταυρού. Οι όντως Ποιμένες παύονται από τα καθήκοντά τους και διώκονται, και παίρνουν τη θέση τους λύκοι βαρείς, οι οποίοι διασπούν το Ποίμνιο του Χριστού. Οι ευκτήριοι οίκοι έχουν ερημώσει από τους εκκλησιαζομένους και οι ερημιές έχουν γεμίσει από ανθρώπους, που οδύρονται. Οι παλαιοί Πατέρες οδύρονται κι εκείνοι, συγκρίνοντας τα παλαιά με τα παρόντα και οι νέοι είναι στην πιο ελεεινή θέση, γιατί ποτέ δεν γνώρισαν ποια αγαθά έχουν στερηθεί, εξαιτίας αυτής της καταστάσεως. 

Μελετῶντας τὰ γραφόμενα ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Πατρός μας Βασιλείου καὶ συγκρίνοντας αὐτὰ μὲ ὅσα λαμβάνουν χῶρα σὲ τούτο τὸν κόσμο σήμερα, αὐτὴν τὴν «Νέα Ἐποχή», ἀναρωτιέται ἡ ψυχή : 

Θεέ μου, σὲ τὶ καιροὺς ζοῦμε; 

Πόσο πολύ ἔχουμε ὅλοι πλανηθεῖ; 

Ρωτοῦν κάποιοι γιατί δὲν βρίσκουμε στὶς μέρες μας μορφὲς σὰν τὸν Ἅγιο Πορφύριο ἤ τὸν Ἅγιο Παΐσιο. Εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν ὑπάρχουν; Ἀφήνει ποτὲ ὁ Θεὸς τὴν Ἐκκλησία Του χωρὶς Ἁγίους; Μά, φυσικὰ ὑπάρχουν. Ἀλλὰ ἀναγκαστικῶς κρύβονται. Ζοῦν κατ’ ἐπιλογὴ στὴ σιωπή. 

Κι ἀμέσως θὰ ποῦμε ἐμεῖς : «γιατὶ δὲν φανερώνονται, γιὰ νὰ μᾶς βοηθήσουν; Γιατὶ δὲν βοηθοῦν τὸν κόσμο, ποὺ τόσο σήμερα ὑποφέρει»; Καὶ ἡ ἀπάντησή τους θὰ μποροῦσε νὰ ἦταν περίπου αὐτή : 

Γιατὶ ὁ κόσμος ὁ ἴδιος τοὺς ἀπορρίπτει καὶ τοὺς ἔσπρωξε στὴν ἐπιλογὴ αὐτή. Γιατὶ εἴμαστε ὅλοι γεμάτοι. Δὲν ἔχουμε χῶρο νὰ ἀκούσουμε ὅ,τι ἀπὸ αὐτοὺς μπορεῖ νὰ εἰπωθεῖ. Εἴμαστε γεμάτοι ἀπὸ τὶς ἐπιθυμίες μας, γεμάτοι ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας. Ἀκόμη κι ἄν οἱ ἐπιθυμίες μας εἶναι ἅγιες, εἴμαστε γεμάτοι ἀπὸ αὐτές, γεμάτοι ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας, ποὺ παράγει αὐτές. Ὁ Ἅγιος ἔμαθε νὰ λατρεύει τὸν Θεὸ καὶ νὰ θυσιάζει τὸν ἑαυτό του γιὰ Ἐκεῖνον καὶ γιὰ τοὺς ἀδελφούς του. Ὅμως νὰ θυσιάζει τὸν ἑαυτό του γιὰ τοὺς ἄλλους, γιὰ νὰ διδάξει τὴν Ἁγάπη στὸν ὄντως Θεὸ σὲ ἐκείνους. Ἐμεῖς σήμερα θέλουμε «ἁγίους» νὰ εὐλογοῦν τὶς ἐπιθυμίες μας καὶ ὄχι νὰ πατάξουν αὐτές. Δὲν θέλουμε νὰ ἀνέλθουμε στὸν Θεό, ὑπερβαίνοντας τὴν σαρκικότητα καὶ ἐμπάθειά μας, ἀλλὰ θέλουμε νὰ κατέβει ὁ Θεὸς σὲ ἑμᾶς καὶ νὰ «εὐλογήσει» τὴν σαρκικὴ ζωή μας, γιὰ νὰ μὴν νιώθουμε «ἐνοχές». Θέλουμε τὸν Θεὸ στὰ μέτρα μας καὶ ὄχι ἑμᾶς στὰ μέτρα τῶν Ἐντολῶν Του. Δὲν ἐπιθυμοῦμε τὴν ὑπακοὴ σὲ Ἐκεῖνον, τὴν ὑποταγή μας στὸ Πνεῦμα Του, ἀλλὰ ζητᾶμε νὰ ὑποτάξουμε τὸν Θεὸ στὶς ἐπιθυμίες μας. Θέλουμε τὸν Θεὸ ὑπήκοό μας, ὑποτακτικό μας, γιατὶ κάναμε τὸν ἑαυτό μας Θεό, μὲ τὴν ἅκρα φιλαυτία μας καὶ τὸν ἐγωισμό. 

Γέμισε ἡ Ἐκκλησία μας «δασκάλους», «συγγραφεῖς», «ἱεραποστόλους», «ἱεροκήρυκες», «σωτῆρες», «κατηχητές». Βλέπουμε ἱερεῖς νὰ διαφημίζουν ὁμιλίες τους, ὅπως οἱ τραγουδιστάδες τοῦ κόσμου τὶς συναυλίες τους. Ἱερεῖς κι ἐκκλησιαστικοὺς ἄνθρώπους νὰ ἀραδιάζουν κάθε μῆνα κι ἕνα καινούριο βιβλίο μὲ ἀλήθειες καὶ σοφίες γιὰ τὸν Θεό, τὴν Ἐκκλησία, τὴν πνευματικὴ ζωή. Θαυμαστὲς νὰ κυνηγοὺν αὐτούς, ὑπογραφὲς αὐτογράφων, ἐκκεντρικὲς ἐκδηλώσεις τοῦ ὅποιου θαυμασμοῦ, φαινόμενα ἀνάλογα τῶν σούπερ στάρς τῆς μουσικῆς ἤ κινηματογραφικῆς βιομηχανίας τῆς ἐποχῆς. Γνωρίσαμε ἀνθρώπους ποὺ μετράνε μὲ τὶς τεχνικὲς τοῦ «μάρκετινγκ» τὶς πνευματικὲς ἀναρτήσεις τους στὸ διαδίκτυο, γιὰ νὰ ἐπιτευχθεῖ ἡ μέγιστη δυνατὴ θέαση! Ἄλλους τὴ στιγμὴ τῆς δημοσίευσης μιᾶς βαθειὰ νηπτικῆς ἀναρτήσεως νὰ ἀποστέλλουν παράλληλα ἰδιωτικὰ ἐρωτικὰ μηνύματα ἀποπλάνησης κάποιων θαυμαστριῶν, χωρὶς κανένα φόβο Θεοῦ καὶ παρουσιάζοντας ἀκόμη καὶ αἱρετικὲς τοποθετήσεις! Μετὰ ἀπὸ λίγες ἡμέρες πραγματοποιοῦν καὶ πνευματικὲς ὁμιλίες σὲ κάποιο ἱερὸ Ναό, ὅπου ἔχουν προσκληθεῖ… Κι ἐκεῖ ἀποκτοῦν πρόσβαση σὲ μεγαλύτερο κοινό, γιὰ νὰ μεταδώσουν τὶς μπερδεμένες θέσεις τους ἤ καὶ νὰ ζήσουν μιὰ νέα ἐρωτικὴ περιπέτεια μὲ κάποια τρυφερὴ θαυμαστριοῦλα! 

Δὲν ἔχει σημασία ἄν αὐτὸ ποὺ κάποιος λέει ἤ γράφει συνάδει μὲ τὴν ἁγιότητα τῆς ζωῆς τῶν Ἁγίων Πατέρων, μὲ τὴν ὄντως Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ ἁπλῶς νὰ μᾶς ἀρέσει! Νὰ ἀρέσει στὸν ἐμπαθὴ ἑαυτό μας, ποὺ δὲν θέλουμε νὰ καταβάλουμε κόπο νὰ τὸν ἀλλάξουμε καὶ πρέπει ἡ Ἐκκλησία νὰ τὸν ἀποδεχθεῖ. Γιὰ νὰ μὴν ἔχουμε καμία «ἐνοχή». Νὰ μὴν ἐλεγχόμεθα γιὰ τὴν ἀποστασία μας. Πρέπει ἡ ἀποστασία μας νὰ εὐλογηθεῖ. Αὐτὸ δηλαδή, ποὺ ζητοῦν καὶ οἱ κοσμικοί, αὐτὸ ἐπιθυμοῦμε κι ἐμεῖς οἱ ὑποτιθέμενοι «ἀγωνιζόμενοι» χριστιανοί!

Μὰ ἀκόμη κι ἄν τὰ λεγόμενα ἤ γραφόμενα καταδεικνύουν σκληρὲς ἀλήθειες γιὰ τὰ ἄτοπα τῆς, ὡς χριστιανῶν, ζωῆς μας ἤ τὰ σφάλματα στὴν Ἐκκλησία καὶ πάλι αὐτὸ δὲν λέει κάτι ἀπό μόνο του. Καὶ ἡ μάντισσα τῶν Φιλίππων κατὰ τὴν ἔλευση τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ἀλήθειες ἔλεγε, μὰ ποιὸ πνεῦμα κινοῦσε αὐτήν; Πνεῦμα πύθωνος. Μαντικὸ πνεῦμα. Δαιμόνιο δηλαδή. Γι' αὐτὸ δὲν ἔχει σημασία τὶ λέει καὶ τὶ γράφει κάποιος, ὅσο ἀληθινό, ὡραῖο ἤ ἅγιο φαίνεται αὐτό. Σημασία ἔχει τὸ πνεῦμα ποὺ κινεῖ τὸν λέγοντα ἤ τὸν γράφοντα. Ἔτσι ὅπως καταντήσαμε οἱ χριστιανοὶ σήμερα εἴμαστε σὲ θέση νὰ διακρίνουμε πνεύματα; Γι' αὐτὸ σὰν ὅχλος τρέχουμε πίσω ἀπὸ ὅ,τι μᾶς "εὐχαριστεῖ".  

Θεέ μου, σὲ τὶ κόσμο ζοῦμε! Δὲν γράφουμε ὡς ἀναμάρτητοι. Δὲν διαφεύγουμε κι ἔχουμε πεῖρα προσωπικὴ τῶν περισσοτέρων ἐκ τῶν πλανῶν αὐτῶν. Δὲν γράφουμε γιὰ νὰ ἐντυπωσιάσουμε. Γράφουμε μόνον γιὰ ἕναν σκοπό : ἄν δὲν ἔχουμε τὴν διάθεση ἤ τὴν δύναμη νὰ ἀγωνιστοῦμε ἐνάντιον ὅλων αὐτῶν, ὡς πρέπει καὶ ὡς εἴθισται ὡς χριστιανοί, ὀρθῶς συντονισμένοι μὲ τὸν σκοπό τῆς ζωῆς μας (βλ. ἀπάθεια, ἁγιότητα), τουλάχιστον νὰ δεχθοῦμε τὴν ἁμαρτωλότητά μας καὶ νὰ μὴν θέλουμε νὰ βαφτίσουμε τὴν ἁμαρτία μας ἀρετή! Νὰ κλίνουμε τὰ γόνατα τῆς καρδιᾶς μας στὸν Ἅγιο Θεό, παραδεχόμενοι τὴν ἀθλιότητά μας, ἀντὶ νὰ νιώθουμε καὶ ὄμορφα μὲ αὐτήν! 

«Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησέ με, γιατὶ εἶμαι ἁμαρτωλός, -ή»! Αὐτὴ ἡ κουβέντα νὰ θέλει μόνο νὰ διαταράξει τὴν ἐσωτερικὴ σιωπή. Τὴν σιωπή, ποὺ φέρει ἡ ντροπὴ τῆς ἁμαρτίας μας καὶ τῆς ἀποστασίας μας. Καὶ ἡ ἐκζήτηση τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ. Ἄν εἴχαμε μετάνοια, αὐτὰ θὰ ἡγεμόνευαν ἐντός μας καὶ θὰ ζητούσαμε μὲ κάθε τρόπο τὴν σιωπή. 

Ἔχουμε ἀνάγκη τὰ «50» ἐτησίως βιβλία τοῦ νέου μεταΠατερικοῦ «στάρετς», γιὰ νὰ μάθουμε τὴν μετάνοια καὶ τὴν στὸν Θεὸ ἐπιστροφή; Δὲν μᾶς ἀρκεῖ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ὅτι οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ἔχουνε ἤδη γράψει γιὰ νὰ ποῦμε στὸν Θεό : «Ἥμαρτον! Εἷμαι ἁμαρτωλός, -ή! Ἐλέησέ με, Κύριε, πρὶν ἡ ψυχή μου ἀπωλεσθεῖ»! 

Ἐξαντλήσαμε τὴν μελέτη καὶ ἐφαρμογὴ τοῦ Εὐαγγελίου καὶ ὅλα τὰ Θεόπνευστα ἉγιοΠατερικὰ Κείμενα καὶ τὰ βρήκαμε «ἀνεπαρκή»; Τὶ στὴν εὐχὴ εἶναι αὐτό, ποὺ μᾶς κινεῖ στὶς «εὔκολες» λύσεις τῶν συγχρόνων μεταΠατερικῶν στάρετς καὶ σὲ ὅλη αυτὴ τὴν «φλυαρία» τὴν πνευματική; Τὶ ἄλλο ἐκτὸς ἀπὸ τὴ ραθυμία μας γιὰ ἀληθινὴ μετάνοια καὶ ἀγῶνα στὴν πνευματικὴ ζωή; 

«Θεέ μου, σὲ τὶ κόσμο ζοῦμε! Ἥμαρτον, Κύριε! Δῶσε μας μετάνοια, Κύριε! Ἐλέησέ μας, γιατὶ εἴμαστε ἀποστάτες τῆς Ἀληθείας Σου καὶ οἱ πιὸ μεγάλοι ὅλων τῶν ἐποχῶν ἁμαρτωλοί»! 

[1] Ἀνθρώπων ἀποκομμένων ἀπὸ τὴν Παράδοση τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας. 

[2] Ὁμιλοῦν γιὰ τὸν Θεὸ καὶ τὰ περὶ τοῦ Θεοῦ, πραγματεύονται τὰ τοῦ Θεοῦ διανοητικά, ἄνευ Θεοπνευστίας.