Λόγω προβλημάτων υγείας, είμαι αναγκασμένη να μένω "έγκλειστη" τον περισσότερο καιρό. Βγαίνω δειλά μέχρι κάποιο κοντινό μάρκετ για έναν μικρό ανεφοδιασμό, μιας και ούτε να κουβαλώ πράγματα πολλά μπορώ, ούτε και τόσο πολύ να απομακρυνθώ.
Μπαίνω και σε κάποιο λεωφορείο ή το Μετρό κάποια φορά.
Περπατώ ανάμεσα στους ανθρώπους και η ψυχή μου μπουκώνει από την συμφορά.
Βλέπω γύρω μου τους ανθρώπους χαμένους ο καθένας στο δικό του δαιμονικό παραμύθι. Είναι σπάνιο να δεις άνθρωπο Θεού, να ανοίξει η ψυχή σου, να πεις "υπάρχει ακόμη ελπίδα, είναι υπερβολή να βλέπεις μόνο συμφορά..."
Παντού σκουπίδια. Στους δρόμους, στα λεωφορεία, στο Μετρό, στους κήπους, στα πάρκα. Πρόσωπα μοναχικά που έχουν συντροφιά τους σκύλους και τους βγάζουν βόλτα. Οι σκύλοι κατουρούν τα δέντρα, τα πεζοδρόμια... Ενίοτε αφήνουν και τις ακαθαρσίες τους, που δεν έχουν διάθεση να συλλέξουν τα αφεντικά.
Εσύ που αγάπησες την Δημιουργία και απέκτησες το σκύλο, γιατί δεν αγαπάς και το δέντρο και τον θάμνο τού δρόμου; Αλλά ρίχνεις σε αυτό τα σκουπίδια σου και αφήνεις το σκύλο σου να τα ουρεί κανονικά;
Είδαμε και κοπέλα να φιλά τον σκύλο της στο στόμα. Υπάρχουν και αυτά.
Πιο πέρα σκοτωμένες γάτες ή πουλιά, που τα χτύπησε κάποιο αυτοκίνητο και τα άλλα διερχόμενα έχουνε λιώσει.
Ντυσίματα - γδυσίματα, φθήνια φρικτή πνευματικά. Κραγιόνια και βαψίματα παραμορφωτικά.
Οι καφετέριες γεμάτες. Οι άνθρωποι διασκεδάζουν. "Χαίρονται" την κοσμική χαρά...
Έξω από το Πολυτεχνείο πωλούν στην ψύχρα τα ναρκωτικά. Άστεγοι παντού. Κοιμούνται στα παγκάκια, στους δρόμους, στα υπόστεγα, στα στενά. Άνθρωποι που επαιτούν λίγη βοήθεια και ο κόσμος τούς αντιμετωπίζει περιφρονητικά.
Φυλές διάφορες. Μαντήλες, Ίνδικά, Αιθιοπικά. Φάτσες περίεργες. Άνθρωποι παντού αβάπτιστοι. Δαιμόνια πολλά. Μερικές φορές αναρωτιέσαι σε ποια χώρα βρίσκεσαι.
Κι οι χριστιανοί εκκοσμικευμένοι. Γεμάτοι πνεύμα δύσεως. Ή άλλα στοιχεία δαιμονικά.
Παντού προβάλλονται κεκαλυμμένα αιρετικά σύμβολα. Βραχιόλια καμπάλα, δέντρα "ζωής", μάτια, μασωνικά δαχτυλίδια, φυλαχτά κοσμούν τα χέρια και τους λαιμούς των ανθρώπων, ακόμη και των χριστιανών. Σταυροί δαιμονικοί. Υπάρχουν και αυτά. Όμως Σταυρός όντως Χριστιανού πολύ σπάνια ή και πουθενά.
Κομποσχοίνια μηχανής, που φοριούνται παρέα με τα άλλα τα δαιμονικά.
Αιρετικοί μοιράζουν ελεύθερα φυλλάδια και "κατηχούν" τον ακατήχητο λαό του Θεού.
Παντού διαφημίσεις "γιόγκα, ζούμπα, πιλάτες, τάι τσι, κουνγκ φου, καράτε, διαλογισμός, ψυχολογία, αυτογνωσία, ψυχοθεραπεία, ψυχανάλυση, ζώδια, αυτοπραγμάτωση, αυτο..." και λοιπά και λοιπά.
Όλοι κολλημένοι σε ένα κινητό τηλέφωνο. Ήχοι από μπιπ ακύρωσης σε μηχανές εισιτηρίων σού δονούν τα αυτιά. Διαστημικές καταστάσεις στις μπάρες του μετρό.
Παντού φυλλάδια διαφημιστικά. Φυλλάδια για φαγητά. Για τις Εκλογές. "Ψήφισε 'Ανταρσία'", "Ψήφισε 'ΚΚΕ'" και τα λοιπά
Μαζί με πολλά σκουπίδια και αυτά.
Και πιο πέρα μεταλλικά φιαλίδια από μοντέρνα αναψυκτικά με ονόματα "HELL" = "ΚΟΛΑΣΗ" ή "MONSTER" = "ΤΕΡΑΣ", που πίνουνε τα σύγχρονα παιδιά.
Μικρά παιδάκια σχίζουν αφίσες, βρίζουν, βλασφημούν, μιλούν από το δημοτικό σχολείο για "γκομενικά". Ακούς παντού να υβρίζονται στην προσπάθεια να μιλήσουν ο ένας στον άλλο, γιατί όλοι έχουν πια το ίδιο όνομα, που είναι μια γνωστή βρισιά.
Ρώτησα έναν μπακάλη που είχε δίπλα του ένα ψυγείο γεμάτο "ΚΟΛΑΣΗ" (μοντέρνα αναψυκτικά), γιατί δέχεται να το κάνει αυτό, να πουλά δηλαδή και να διαφημίζει έτσι έντονα αυτά. Μού απάντησε πως αν δεν το κάνει θα κλείσει το μαγαζί του και δεν θα έχει πια "λεφτά".
Μέσα στο Μετρό δεκαπεντάχρονες φιλιούνται με την φιλενάδα τους χωρίς κανέναν ενδοιασμό, μπροστά σε όλους, δείχνοντας την εσωτερική ικανοποίηση, υπερηφάνεια και χαρά.
Άνδρες "καμακώνουν" άλλα αρσενικά.
Στην Εκκλησία πετάμε τα αντίδωρα στα σκουπίδια. Μπαίνουμε οι γυναίκες με τα παντελόνια και στεκόμαστε προκλητικά. Άλλος και με φραπέ στα χέρια, με την τσίχλα. Η Θεία Λειτουργία φαντάζει σαν το Μέγαρο Μουσικής ή σαν θεατρική παράσταση, την οποία παρακολουθούμε αντί να μετέχουμε. Οι γυναίκες κουτσομπολεύουμε και μιλάμε διαρκώς. Κοιτάμε δεξιά αριστερά.Τους άντρες, τα νέα τής εβδομάδος, τι φοράει εκείνη που κάθεται μπροστά... Κρίνουμε και τον "παπά". Μεγάφωνα, ψάλτες τενόροι, προβολείς. Λείπουν τα φωτορυθμικά...
Οι ιερείς κουρασμένοι. Συμβιβασμένοι κάπως με την κατάσταση. Ενίοτε και εναρμονισμένοι.
Έξω από το Ναό μια συμφορά. Επαίτες, πωλητές, άνθρωποι κινούμενοι από τον πειρασμό. Παντού ένα χάος.
Ακόμη κι αυτά που δίνουν υποτίθεται χαρά στον άνθρωπο, γίνονται πλέον με ένα πνεύμα που δεν έχει την αύρα την Ορθόδοξη τού Έλληνα, της Παραδόσεως τού τόπου. Γίνονται όλα κάπως σαν μηχανικά. Χωρίς να μετέχει ο άνθρωπος με ζωντανό το πνεύμα. Σάρκα μονάχα.
Είμαστε όλοι νεκροί πνευματικά. Και λειτουργούμε με τα ένστικτα τα πτωτικά, τα σαρκικά.
Κι από την άλλη ανάπτυξη, τελετές, εκδηλώσεις, εγκαίνια...
Πού πάμε, Θεέ μου; Τι είναι όλα αυτά;
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελεήσέ μας και φώτισέ μας, πριν να είναι αργά...
Έχοντας κουραστεί από την θέαση των εξωτερικών πραγμάτων, επιστρέφω στα κατ' ιδίαν μου γνωστά. Βλέπω μέσα μου ζωντανή και πάλι όλη αυτήν τη συμφορά.
Μέσα μου ζούνε όλα. Και τα "HELL" αναψυκτικά και τα σκουπίδια και οι βρισιές και τα ομόφυλα και τα φιλιά στον σκύλο και τα καράτε και τα τάι τσι και οι αυτοπραγματώσεις και οι γιόγκες και τα ζώδια και τα μασωνικά και τα παντελόνια και οι τσίχλες και οι δαιμονικοί σταυροί και οι συμβιβασμοί και οι "εναρμονίσεις" και οι τενόροι και τα κουτσομπολιά...
Όλα είναι μέσα μου. Και όλα τα "κάνω" κι εγώ. Μετέχω ενεργά σε αυτά.
Γιατί; Γιατί είμαι φορέας τους. Φορέας τής κολάσεως στον κόσμο.
Γιατί; Γιατί ποτέ μου δεν αγάπησα τον Χριστό πραγματικά και ποτέ μου δεν απέκτησα μετάνοια αληθινή για όλα τα δικά μου τα κακά.
Ούτε και τότε που άρχισα να έχω μετοχή στα μυστήρια, να προσπαθώ να ζω εκκλησιαστικά.
Ποτέ μου δεν μετάνιωσα ειλικρινά. Πρωτίστως για τα εσωτερικά μου λάθη. Έπαυσα απλώς πολλές από τις εκδηλώσεις εξωτερικά.
Και όχι μόνο δεν ταπεινώθηκα από αυτά, αλλά και με αλαζονεία έκρινα με πρωτόγνωρη κακία και αντιπαλότητα τον όποιο άλλο συνεχίζει να τα ενεργεί.
Όλη η αμαρτία του κόσμου ζει δυνατά μέσα μου και κυριαρχεί, παρόλο που δεν εκδηλώνεται εξωτερικά. Είναι αμαρτία κρυφή. Είμαι σε όλα συνυπεύθυνη. Σε όλα του κόσμου τα αρνητικά, τα άστοχα, τα πτωτικά, τα αμαρτωλά. Όλα αυτά που βλέπω και αγανακτώ, τα έχω μέσα μου πολύ δυνατά. Είμαι ένας δέκτης και πομπός για να διατηρούνται, να εξελίσσονται και να θεριεύουν όλα αυτά.
Γιατί ποτέ μου δεν μετάνιωσα αληθινά.
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελεήσόν με την αμαρτωλή!
Βλέποντας την συμφορά γύρω μου, πέφτω στην παγίδα να κατηγορώ γι' αυτήν τους άλλους. Μα σαν μαζεύομαι στον εαυτό βλέπω αυτόν μονάχα ένοχο και αμαρτωλό. Λέω "ποιους άλλους; Εσύ είσαι η πρώτη στους αμαρτωλούς τους πιο μεγάλους".
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με...
Ο μόνος τρόπος για να αλλάξουν όλα τελικά, είναι να βρω μετάνοια βαθειά για την προσωπική μου εσωτερική και εξωτερική φθορά!
Γι' αυτό έστω και τώρα Κύριε Ιησού Χριστέ μου, ελέησόν με και δώσε την εντός μου δυνατά.
Δώσε την, πριν να είναι αργά.
Χριστός Ανέστη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου