Η νοσηρότητα του φαρισαϊσμού και η υγιής τήρηση των Ευαγγελικών Εντολών

Από την Σταύρωση της υπακοής των Εντολών, στην Ανάσταση  της εισόδου στον χώρο της Χάριτος... 

Τα νοσηρά φαινόμενα του φαρισαϊσμού στον χώρο της Εκκλησίας, της αυτοδικαιώσεως εξ έργων νόμου και ταυτοχρόνου καταδίκης των "αμαρτωλών" άλλων, δεν είναι σωστό να οδηγήσουν τους καλοπροαίρετους πιστούς, που προσεγγίζουν στο επίπεδο του αρχαρίου την αληθινή πνευματική ζωή, στην, καθολική ή κατά μέρος, ανυποταξία και παράκαμψη των Ευαγγελικών Εντολών. Ο φαρισαϊσμός αποτελεί νοσηρή κατάσταση και πηγή μεγάλων κακών, όμως και η παράκαμψη ή παραποίηση, η καθολική ή η κατά μέρους, της υπακοής στις Εντολές, μέσα από το πρίσμα μιας προσωπικής προσέγγισης του "Πνεύματος του Θεού", στο όνομα μιας δήθεν αποφυγής νοσηρών καταστάσεων τύπου φαρισαϊσμού, είναι εξίσου νοσηρή κατάσταση και αιτία μεγάλων συμφορών. Η υπακοή στις Ευαγγελικές εντολές είναι σωτηριολογικά υψίστου σημασίας, αφού δεν μπορεί να συμβεί η σωτηρία μας έξω και μακριά από την καθολική τήρηση αυτών. 

"Παρήλθεν η σκιά του Νόμου, της Χάριτος ελθούσης", ακούμε στο Δογματικό Θεοτοκίο του β΄ ήχου, όμως για να έλθει η Χάρις, για να φτάσουμε στην ουσιαστική εσωτερική ελευθερία της Χάριτος, πρέπει να περάσουμε από την σκιά του νόμου, δηλαδή από την δημιουργία των προϋποθέσεων έλευσης της αληθινής ελευθερίας, μέσα από την οικειοθελή μας "δούλωση" στις Ευαγγελικές Εντολές. Η τήρηση όλων των Εντολών, με προσήλωση στο πνεύμα του Νόμου και όχι στο γράμμα του, θα οδηγήσει εμάς στην Ελευθερία της Χάριτος. 

Προσήλωση όμως στο Πνεύμα του Νόμου, δεν σημαίνει παραποίηση των Εντολών με βάση την προσωπική μου αίσθηση περί της σημασίας τους, γιατί έχει γραφεί "Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τὸν νόμον ἢ τοὺς προφήτας· οὐκ ἦλθον καταλῦσαι, ἀλλὰ πληρῶσαι. ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται. ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν· ὃς δ᾿ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν. λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι ἐὰν μὴ περισσεύσῃ ἡ δικαιοσύνη ὑμῶν πλεῖον τῶν γραμματέων καὶ Φαρισαίων, οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν" (Ματθ. ε΄, 17-20). 

Για να εξέλθει ο άνθρωπος από την "Αίγυπτο" της αμαρτίας, έχει ανάγκη την υπακοή στον Νόμο. Όταν χτιστεί και σταθεροποιηθεί μια καλή πνευματική κατάσταση διά της εργασίας των Εντολών, με την βοήθεια του πνευματικού πατέρα και οδηγού, στην καθολικότητά τους όμως και με την ακρίβεια που δίδονται σε εμάς, όχι με προσωπικές ερμηνείες και αποδοχές Αυτών (υπάρχουν και οι ερμηνείες οι βοηθητικές των Αγίων Πατέρων, για να αποφεύγονται οι άστοχες προσωπικές ερμηνείες πλάνης), τότε μπορούμε να μιλήσουμε για το πέρασμα από τον χώρο του Νόμου στον χώρο της Χάριτος. Δεν μπορεί κάποιος που εκπαιδεύεται λ.χ. στο πιάνο και βρίσκεται στα αρχικά στάδια της εκπαιδεύσεως, να ζει την ομορφιά του μέλους, μέσα από την εκτέλεση μιας μουσικής σύνθεσης ενός σπουδαίου συνθέτη... Πρώτα θα μάθει να παίζει πιάνο, θα περάσει μέσα από την δυσκολία της υπακοής στον μουσικοδιδάσκαλο, θα πιεστεί, θα ζοριστεί, θα κουραστεί και μετά θα εξέλθει στην ομορφιά και την Χάρη της εκτέλεσης των εξαισίων μουσικών συνθέσεων των μεγάλων δημιουργών! 

Ο φαρισαϊσμός είναι η, ένεκα της αλαζονείας, στασιμότητα στην υπακοή και τήρηση των Εντολών, στην ηδονή και ικανοποιήση της εγωιστικής πεποιθήσεως, πως με την υπακοή μας αυτή στις Εντολές, γίναμε ξαφνικά κάτι καλύτερο, κάτι σπουδαιότερο, κάτι διαφορετικό από τους άλλους ανθρώπους, που δεν εργάζονται αυτήν την υπακοή και παραμένουν στην αμαρτία. Μια τέτοια προσέγγιση της υπακοής στον Νόμο, φανερώνει άγνοια, φτώχεια πνευματική μεγάλη και φιλαυτία υπέρμετρου βαθμού. Κανείς δεν μπορεί να υπάρχει ξεχωριστά, αποκομμένος από τους άλλους και δεν είναι γνώρισμα πνευματικότητος το να στέκεται κάποιος στην προσωπική του σωτηρία μόνο ως "εκλεκτού" του Θεού ή και στην σωτηρία των λίγων "εκλεκτών" φίλων του. Ο αληθινά πνευματικός άνθρωπος ενδιαφέρεται για την σωτηρία όλων και προσεύχεται για την σωτηρία ακόμη και του πιο μεγάλου αμαρτωλού! 

Ο αληθινά πνευματικός άνθρωπος δεν αισθάνεται ποτέ δικαίωση μέσα από τις υπακοές του, γιατί όσο περισσότερο υπακούει στις Εντολές του Αγίου Θεού, με υγεία πνευματική, τόσο περισσότερες ελλείψεις ανακαλύπτει στον εαυτό του. 

Γνώρισμα του αληθινού πιστού και ορθώς αγωνιζόμενου πνευματικά χριστιανού είναι το να βλέπει ελλείψεις κυρίως στον εαυτό του ή ακόμη καλύτερα μόνο στον εαυτό του. Χωρίς όμως αυτό να σημαίνει, πως θα αποδέχεται ως "φυσιολογική" την αμαρτία στο περιβάλλον του και θα συνηγορεί - συγκαταβαίνει σε αυτήν, υπακούοντάς την, κοινωνώντας με/σε αυτήν ή απλώς περιθάλποντάς την.  

Η Χάρις του Αγίου Θεού να μας φωτίζει όλους να διαφεύγουμε τις πλάνες της αυτοδικαιώσεως και του φαρισαϊσμού από τη μία και τις πλάνες της αλλοιώσεως των Ευαγγελικών Εντολών από την άλλη, που, και τα δυο αυτά, τόσο μεγάλο κακό έχουν κάνει στην Εκκλησία μας! 

Γένοιτο! Αμήν!

Έχουμε καταλάβει Ποιον ακολουθούμε;

Ακούω συνεχώς γύρω μου και βλέπω τους ανθρώπους στην Εκκλησία ανήσυχους, να ασχολούμαστε διαρκώς με τα προβλήματα στην χώρα, με τα νοσηρά φαινόμενα στους κόλπους της Εκκλησίας, να ανησυχούμε υπέρμετρα, να αγχωνόμαστε, να φανατιζόμαστε, να κακολογούμε, να κρίνουμε, να διαμαρτυρόμεθα και τόσα άλλα... 

Γιατί να πέφτουμε στην παγίδα αυτή; Γιατί να έχουμε την πνευματική προσοχή μας στο σκοτάδι; (βλ. διδασκαλία Αγίου Πορφυρίου) Γιατί να ανακατεύουμε διαρκώς ακαθαρσίες και να πετάμε ο ένας στον άλλο αυτές; (βλ. διδασκαλία Αγίου Παϊσίου)

Κάποιοι νομίζουμε πως η αντίδραση στο πρόβλημα λ.χ. του Οικουμενισμού, που πλήττει την Εκκλησία είναι η κοσμικού χαρακτήρος επανάσταση, οι απειλές, οι φωνές, οι έριδες, οι διαμάχες, οι καθαιρέσεις, οι αποτειχίσεις, οι αποχωρήσεις, οι αφορισμοί. 

Ας κοιτάξουμε πίσω στην ιστορία της Εκκλησίας. Πώς αντέδρασαν οι φωτισμένοι με την Χάρη του Αγίου Θεού Πατέρες σε αντίστοιχα φαινόμενα στο παρελθόν; Τι έκανε ο Άγιος Βασίλειος, όταν ο Άρειος είχε κερδίσει όλους σχεδόν τους πιστούς στην Επισκοπή του και στην Εκκλησία μας εν γένει; Τι έκανε ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, όταν είχαν πλανηθεί σχεδόν οι πάντες από τον Αρειανισμό; Με τι πνεύμα προσέγγιζε και με τι πνεύμα αντιμετώπισε τον αιρετικό Βαρλαάμ ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, κατά την ησυχαστική έριδα του 14ου αιώνα;

Δεν έχει αποδείξει και καταδείξει περίτρανα η ιστορία πως ο υγιής τρόπος αντίδρασης σε όλα τα κακώς κείμενα του κόσμου είναι ο ησυχαστικός; Ο Αγιοπνευματικός. Αυτός που μιμείται την ζωή και τους τρόπους του Κυρίου μας. 

Για κάποιο λόγο επιτρέπει ο Άγιος Θεός όλα αυτά που συμβαίνουν. 

Μήπως, αντί να είμαστε έτοιμοι να πάρουμε όπλα και κουμπούρια - οι εντός της Εκκλησίας περισσότερο - εναντίον των άλλων κακών (Οικουμενιστών, αιρετικών, κοσμικών κ.λ.π.) να μετανοήσουμε για λογαριασμό τους; Να σηκώσουμε το βάρος της πλάνης τους. 

Να είναι οι αντιδράσεις μας και οι τρόποι μας γεμάτοι Άγιο Πνεύμα και όχι προϊόν κοσμικού πνεύματος, αυτές που η "κοινή" λογική του κόσμου ετούτου του απατεώνος προτάσσει. Γιατί να μπούμε μέσα στο πνεύμα αυτό; Ναι, είναι λάθος αδιαμφισβήτητα και τελεσίδικα ο Οικουμενισμός, αλλά δεν είναι λάθος και ο ζηλωτισμός; Δεν το καταλαβαίνουμε ότι με αυτές τις αντιδράσεις, ξεσηκώνουμε τον αδαή λαό σε συμπεριφορές και τρόπους, που δεν έχουν μέσα τους Θεό; 

Αν εμείς, που υποτίθεται πως υπάρχουμε (λέγω για τους Πατέρες) για να υποδεικνύουμε στον λαό το ορθό, ενεργούμε έτσι μέσα από την πλάνη άλλοι του ενός άκρου (Οικουμενισμός) και άλλοι του άλλου άκρου (ζηλωτισμός), πού θα οδηγήσουμε τον λαό του Θεού; 

Πού είναι η αρετή της μεσότητος, την οποία και βάδισε ο Ίδιος ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός και για την οποία μιλούν όλοι οι Άγιοί μας; Μα, θα σχίσουμε την Εκκλησία; 

Δεν το καταλαβαίνουμε πως όλα αυτά, οι ακρότητες αυτές, οφείλονται στο γεγονός του ότι όλοι έχουμε εγκαταλείψει τον αγώνα μας τον εσωτερικό τον πνευματικό, τον ορθό και υγιή κατά τις υποδείξεις των Πατέρων, για την κάθαρσή μας από τις ενέργειες των παθών; Πώς θα υπάρχει Αγιοπνευματική φώτιση, όταν είμαστε όλοι γεμάτοι εμπάθειες εσωτερικά; Πώς θα έχουμε διάκριση, που είναι το ύψιστο Αγιοπνευματικό χάρισμα; 

Ας μετανοήσουμε, αδελφοί μου, πριν να είναι αργά, άπαντες και ας στρέψουμε επιτέλους την πνευματική μας προσοχή σε αυτό, που ο Κύριος περιμένει από εμάς όλους : στον εσωτερικό μας βόρβορο και τον αγώνα μας για την πνευματική καθαρότητα. Αν όλοι κάνουμε αυτό σωστά (από την Κεφαλή της Εκκλησίας μας μέχρι τα νύχια των ποδιών Της), τότε θα πάυσουν όλα τα φαινόμενα τα αρνητικά. Να καταλάβουμε, πως οι κατά Θεόν αποφάσεις είναι προϊόν Αγιοπνευματικής φωτίσεως και όχι διανοητικών διεργασιών κοσμικής λογικής, διά μέσου μιας όποιας ακαδημαϊκής μορφώσεως. 

Πρέπει να γίνουμε Άγιοι, για να έχουμε φώτιση σωστή. Ας μετανοήσουμε, λοιπόν, άπαντες! Πριν να είναι αργά. Γιατί ο εγωισμός όλων μας και η πνευματική μας τύφλωση, ένεκα της πνευματικής άγνοιας ή της υπερυψώσεως της κοσμικής "μορφώσεως", μάς έφερε όλους εδώ που είμαστε! Υποβιβάσαμε την όντως καλλιέργεια την πνευματική, για να ανυψώσουμε μια γνώση κοσμική. Κι έχουμε μοιραστεί σε "λαό απαίδευτο", που λαμβάνει ζήλο ου κατ' επίγνωση από τη μια - και όποιον πάρει ο "χάρος" - και σε "σούπερ "καλλιεργημένα πνευματικά" επηρμένα όντα", που φούσκωσαν τα μυαλά τους από την κοσμική γνώση και τυφλώθηκαν από αυτήν και τον εγωισμό που εμπεριέχει και νομίζουμε πως είμαστε εμείς θεοί (κάτι σαν Πάπες δηλαδή) από την άλλη!

Ο Θεός να μας ελεήσει όλους στον δρόμο της αληθινής μετάνοιας, πριν χειρότερο κακό συμβεί...