...εἶναι ὁ πιὸ ἐπικίνδυνος;
Ἡμέρα μνῆμης τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων καὶ τὸ διαδίκτυο κατακλύζεται ἀπὸ δημοσιεύσεις πανικοῦ γιὰ τὴν ἐξάπλωση νέου θανατηφόρου ἰοῦ καὶ γιὰ τὸν ἐπικείμενο πόλεμο ἀπὸ τὴν συσσώρευση παρανόμων ἀλλοθρήσκων μεταναστῶν. Δὲν λέμε πὼς δὲν εἶναι ἀνησυχητικὰ ὅλα αὐτὰ καὶ πὼς δὲν πρέπει νὰ τοὺς δώσουμε σημασία. Ἄν ὅμως εἴχαμε τὴν πίστη καὶ τὸ πνεῦμα μετανοίας τῶν πρώτων Χριστιανῶν, ἄν ἤμαστε σωστὰ στερεωμένοι στὴν πίστη καὶ τὴν μετάνοια ἐν Χριστῷ, ὁ πόλεμος ποὺ θὰ μᾶς φόβιζε περισσότερο θὰ ἦταν ὁ ἀόρατος πνευματικὸς πόλεμος, ποὺ ἔχει κερδίσει τὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιά μας, ὁ πόλεμος ποὺ ἀλώνει ἐτούτες τὶς πνευματικές μας βάσεις καθημερινά, κλέβοντας τὴν ἰσχὺ καὶ δύναμή τους ἀπὸ τὸν Δεσπότη μας Χριστό καὶ δίδοντάς την σὲ ὅ,τι τοῦ κόσμου ἐτούτου χρήσιμο καὶ ἄχρηστο, πνευματικὰ ὀρθὸ ἤ ἐφάμαρτο, καλὸ ἤ κακό. «Υἱέ μου, δός Μοι σὴν καρδίαν», ζήτησε ὁ Κύριος. Ὅλα τὰ ἔργα μας σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο ἔχουν ἀληθινὸ νόημα καὶ ἀξία, μόνο ὅταν ὑπηρετοῦν αὐτὸν τὸν σκοπό : «ὅταν γίνονται ἀπὸ καὶ γιὰ τὴν πίστη μας, τὴν ὑπακοή μας, τὴν ὑποταγή μας, τὴν ἀγάπη μας στὸν Θεό, τὴν διάθεση καὶ ἐπιθυμία μας νὰ εὐαρεστήσουμε σὲ Ἐκεῖνον καὶ νὰ δοξαστεῖ μέσῳ ἡμῶν τὸ Πανάγιο Ὄνομά Του καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτό, γιὰ τὸν δεύτερο σκοπὸ τῆς Σταυρικῆς Ἀγάπης, ποὺ εἶναι ἡ ἀγάπη στοὺς ἀδελφούς μας. Ἄν ἡ ἀγάπη πρὸς τοὺς ἀδελφούς μας, ποὺ εἶναι ὁ ὀριζόντιος ἄξονας τῆς Σταυρικῆς Ἀγάπης – τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ μας καὶ ἠμῶν τῶν Χριστιανῶν – δὲν ἀκουμπᾶ πάνω στὸν κάθετο τῆς πρὸς τὸν Θεὸ ἀγάπης, μέσα ἀπὸ τὴν ὀρθὴ πίστη, τότε τὶ νόημα ἔχει; Πέφτει στὸ κενό. Ὅπως κι ἕνα κομμάτι ξύλο, ἄν προσπαθήσουμε νὰ τὸ τοποθετήσουμε σὲ ὀριζόντια θέση κάπου στὸν ἀέρα, στὸ πουθενά…
Ἄν, λοιπόν, ἡ πίστη μας ἦταν ὀρθή, δὲν θὰ μᾶς φόβιζαν τόσο οἱ ἐπικείμενοι πόλεμοι καὶ οἱ λοιμικὲς νόσοι οἱ ἐξωτερικοί, ἀλλὰ αὐτό, ποὺ θὰ μᾶς φόβιζε, θὰ ἦταν οἱ ἐσωτερικοὶ πνευματικοὶ πόλεμοι, ποὺ προκαλοῦνται ἀπὸ τὶς λοιμικὲς ἐπιδημίες τῶν παθῶν μας. Καὶ θὰ δείχναμε γιὰ τὴν ὕπαρξη αὐτῶν ἐντός μας τὴν ἴδια καὶ μεγαλύτερη ἀνησυχία γιὰ τὴν ἀντιμετώπισή τους καὶ προφύλαξή μας καὶ λοιπά, ὅπως τώρα δείχνουμε γιὰ αὐτά, ποὺ μποροῦν μόνο τὸ σῶμα μας νὰ βλάψουν καὶ γιὰ τὴν ψυχή μας, ἄν ὁ Θεὸς ἐπιτρέψει νὰ μᾶς προσβάλλουν, θὰ ἀποβοῦν ὠφέλιμα καὶ σωστικά. Ὄσο ἐπίπονα κι ἄν φαντάζουν. Αὐτὸ δὲν ἦταν τὸ φρόνημα τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων; Καὶ αὐτὴ δὲν ἦταν ἡ πίστη τους, γι’ αὐτὸ καὶ μπόρεσαν νὰ πέσουν μὲσα στὰ παγωμένα νερὰ τῆς λίμνης καὶ νὰ μένουν ἐκεῖ μιὰ ὁλόκληρη νῦχτα, ὑπομένοντας ἕνα φρικτὸ βασανιστήριο ἀργοῦ καὶ ἀσύλληπτα ἐπίπονου θανάτου; Κάτι ποὺ τὸ προτίμησαν ἐν συγκρίσει μὲ τὶς «εὐκολίες» ποὺ τοὺς προτάθηκαν, οἱ ὁποῖες ὅμως θὰ ἦταν προδοτικὲς ὡς πρὸς τὴν πίστη τους.
Θὰ ἔπρεπε νὰ σκεφτόμαστε, νὰ ἐπιλέγουμε, νὰ ζοῦμε καὶ νὰ ἐνεργοῦμε στὴν καθημερινότητά μας μὲ αὐτὸ τὸ φρόνημα. Τὸ φρόνημα τῶν Ἁγίων Μαρτύρων μας!
"Μὴ μορφωθῶ εἰς τὸν αἰῶνα, ἵνα μὴ δεχθῶ τίς, ἀλλοτρίων πνευμάτων, μορφώσεις τῆς ἐποχής μου. Μὴ μορφώσω τὰ τέκνα μου, ἄν εἶναι μὲ τὴν μόρφωση αὐτή, νὰ γίνουν ἄπιστοι στὸν Θεὸ πολίτες μιᾶς ἀντίΧριστης μελλοντικῆς κοινωνίας. Μὴ γευθῶ τίποτα ἀπὸ ὅσα εὐλογημένα μοῦ παρείχε αὐτὴ ἡ ζωή, ὅταν ὑπηρετοῦσαν ὅλα τὸ Ἅγιο Θέλημα τοῦ Θεοῦ μὲ πίστη καὶ εὐλάβεια, ἄν εἶναι νὰ γίνω κι ἐγὼ μέλος καὶ συνεργὸς στὴν ἀπιστία καὶ ἀποστασία τῆς ἐποχῆς μου καὶ τοῦ κόσμου, ποὺ ζῶ. Μὴ πλουτίσω, ἵνα μὴ διὰ τῶν τρόπων πλουτισμοῦ τῆς ἐποχῆς, ἀρνηθῶ τὸν Κύριό μου Ἰησοῦ Χριστό. Μὴ ἀκόμη καὶ ζήσω, ἄν τὸ τίμημα γιὰ νὰ ζήσω κατὰ τὸ σῶμα, εἶναι νὰ πεθάνω κατὰ τὴν ψυχὴ γιὰ τὸν Χριστό"!
Αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ φοβᾶμαι εἶναι αὐτὸν τὸν κρυφὸ καὶ δόλιο τὸν πόλεμο τὸν ἀόρατο, τὸν πνευματικό, ποὺ συνεχῶς τρυπᾶ μὲ βέλη τὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιά μου, παίρνοντας τὴν ἰσχύ τους μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ δίδοντας «προσκύνηση» σὲ πνεύματα ἀλλότρια, εἴδωλα, σκοτεινὲς δυνάμεις, δίχως νὰ τὸ καταλαβαίνω κἄν, ἐνῶ ἐγὼ νομίζω πὼς Θεὸ ὑπηρετῶ... Τὶς λοιμικὲς νόσους τῶν παθῶν μου, ποὺ ἔχουν φέρει τὴν ψυχή μου σὲ κατάσταση ψυχορραγίας κι ἄς δείχνω ἐξωτερικὰ καλὰ κι ἄς ἐργάζομαι, ἄς πορεύομαι τὴ ζωή μου, ἄς ἐπικοινωνῶ...
Αὐτά, ἀδελφοί μου, θὰ ἔπρεπε νὰ μᾶς φοβίζουν καὶ αὐτὰ νὰ μᾶς προκαλοῦν τὸν «πανικό»!
Αὐτά, ἀδελφοί μου, θὰ ἔπρεπε νὰ μᾶς φοβίζουν καὶ αὐτὰ νὰ μᾶς προκαλοῦν τὸν «πανικό»!
Εὔχεσθε, σᾶς παρακαλῶ αὐτὰ νὰ ἀντιμετωπίσουμε ὅλοι μας ἐπειγόντως καὶ πρῶτη ἡ γράφουσα ἐγώ.
Τὰ ἄλλα ὅλα εἶναι στὴν Πρόνοια τῆς Παναγάπης τοῦ Θεοῦ μας.
Συγχωρῆστε με, σᾶς παρακαλῶ!
