Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με...

Λόγω προβλημάτων υγείας, είμαι αναγκασμένη να μένω "έγκλειστη" τον περισσότερο καιρό. Βγαίνω δειλά μέχρι κάποιο κοντινό μάρκετ για έναν μικρό ανεφοδιασμό, μιας και ούτε να κουβαλώ πράγματα πολλά μπορώ, ούτε και τόσο πολύ να απομακρυνθώ. 

Μπαίνω και σε κάποιο λεωφορείο ή το Μετρό κάποια φορά. 

Περπατώ ανάμεσα στους ανθρώπους και η ψυχή μου μπουκώνει από την συμφορά. 

Βλέπω γύρω μου τους ανθρώπους χαμένους ο καθένας στο δικό του δαιμονικό παραμύθι. Είναι σπάνιο να δεις άνθρωπο Θεού, να ανοίξει η ψυχή σου, να πεις "υπάρχει ακόμη ελπίδα, είναι υπερβολή να βλέπεις μόνο συμφορά..." 

Παντού σκουπίδια. Στους δρόμους, στα λεωφορεία, στο Μετρό, στους κήπους, στα πάρκα. Πρόσωπα μοναχικά που έχουν συντροφιά τους σκύλους και τους βγάζουν βόλτα. Οι σκύλοι κατουρούν τα δέντρα, τα πεζοδρόμια... Ενίοτε αφήνουν και τις ακαθαρσίες τους, που δεν έχουν διάθεση να συλλέξουν τα αφεντικά. 

Εσύ που αγάπησες την Δημιουργία και απέκτησες το σκύλο, γιατί δεν αγαπάς και το δέντρο και τον θάμνο τού δρόμου; Αλλά ρίχνεις σε αυτό τα σκουπίδια σου και αφήνεις το σκύλο σου να τα ουρεί κανονικά; 

Είδαμε και κοπέλα να φιλά τον σκύλο της στο στόμα. Υπάρχουν και αυτά. 

Πιο πέρα σκοτωμένες γάτες ή πουλιά, που τα χτύπησε κάποιο αυτοκίνητο και τα άλλα διερχόμενα έχουνε λιώσει. 

Ντυσίματα - γδυσίματα, φθήνια φρικτή πνευματικά. Κραγιόνια και βαψίματα παραμορφωτικά. 

Οι καφετέριες γεμάτες. Οι άνθρωποι διασκεδάζουν. "Χαίρονται" την κοσμική χαρά... 

Έξω από το Πολυτεχνείο πωλούν στην ψύχρα τα ναρκωτικά. Άστεγοι παντού. Κοιμούνται στα παγκάκια, στους δρόμους, στα υπόστεγα, στα στενά. Άνθρωποι που επαιτούν λίγη βοήθεια και ο κόσμος τούς αντιμετωπίζει περιφρονητικά. 

Φυλές διάφορες. Μαντήλες, Ίνδικά, Αιθιοπικά. Φάτσες περίεργες. Άνθρωποι παντού αβάπτιστοι. Δαιμόνια πολλά. Μερικές φορές αναρωτιέσαι σε ποια χώρα βρίσκεσαι. 

Κι οι χριστιανοί εκκοσμικευμένοι. Γεμάτοι πνεύμα δύσεως. Ή άλλα στοιχεία δαιμονικά. 

Παντού προβάλλονται κεκαλυμμένα αιρετικά σύμβολα. Βραχιόλια καμπάλα, δέντρα "ζωής", μάτια, μασωνικά δαχτυλίδια, φυλαχτά κοσμούν τα χέρια και τους λαιμούς των ανθρώπων, ακόμη και των χριστιανών. Σταυροί δαιμονικοί. Υπάρχουν και αυτά. Όμως Σταυρός όντως Χριστιανού πολύ σπάνια ή και πουθενά. 

Κομποσχοίνια μηχανής, που φοριούνται παρέα με τα άλλα τα δαιμονικά. 

Αιρετικοί μοιράζουν ελεύθερα φυλλάδια και "κατηχούν" τον ακατήχητο λαό του Θεού. 

Παντού διαφημίσεις "γιόγκα, ζούμπα, πιλάτες, τάι τσι, κουνγκ φου, καράτε, διαλογισμός, ψυχολογία, αυτογνωσία, ψυχοθεραπεία, ψυχανάλυση, ζώδια, αυτοπραγμάτωση, αυτο..." και λοιπά και λοιπά. 

Όλοι κολλημένοι σε ένα κινητό τηλέφωνο. Ήχοι από μπιπ ακύρωσης σε μηχανές εισιτηρίων σού δονούν τα αυτιά. Διαστημικές καταστάσεις στις μπάρες του μετρό. 

Παντού φυλλάδια διαφημιστικά. Φυλλάδια για φαγητά. Για τις Εκλογές. "Ψήφισε 'Ανταρσία'", "Ψήφισε 'ΚΚΕ'" και τα λοιπά 

Μαζί με πολλά σκουπίδια και αυτά. 

Και πιο πέρα μεταλλικά φιαλίδια από μοντέρνα αναψυκτικά με ονόματα "HELL" = "ΚΟΛΑΣΗ" ή "MONSTER" = "ΤΕΡΑΣ", που πίνουνε τα σύγχρονα παιδιά. 

Μικρά παιδάκια σχίζουν αφίσες, βρίζουν, βλασφημούν, μιλούν από το δημοτικό σχολείο για "γκομενικά". Ακούς παντού να υβρίζονται στην προσπάθεια να μιλήσουν ο ένας στον άλλο, γιατί όλοι έχουν πια το ίδιο όνομα, που είναι μια γνωστή βρισιά. 

Ρώτησα έναν μπακάλη που είχε δίπλα του ένα ψυγείο γεμάτο "ΚΟΛΑΣΗ" (μοντέρνα αναψυκτικά), γιατί δέχεται να το κάνει αυτό, να πουλά δηλαδή και να διαφημίζει έτσι έντονα αυτά. Μού απάντησε πως αν δεν το κάνει θα κλείσει το μαγαζί του και δεν θα έχει πια "λεφτά". 

Μέσα στο Μετρό δεκαπεντάχρονες φιλιούνται με την φιλενάδα τους χωρίς κανέναν ενδοιασμό, μπροστά σε όλους, δείχνοντας την εσωτερική ικανοποίηση, υπερηφάνεια και χαρά. 

Άνδρες "καμακώνουν" άλλα αρσενικά. 

Στην Εκκλησία πετάμε τα αντίδωρα στα σκουπίδια. Μπαίνουμε οι γυναίκες με τα παντελόνια και στεκόμαστε προκλητικά. Άλλος και με φραπέ στα χέρια, με την τσίχλα. Η Θεία Λειτουργία φαντάζει σαν το Μέγαρο Μουσικής ή σαν θεατρική παράσταση, την οποία παρακολουθούμε αντί να μετέχουμε. Οι γυναίκες κουτσομπολεύουμε και μιλάμε διαρκώς. Κοιτάμε δεξιά αριστερά.Τους άντρες, τα νέα τής εβδομάδος, τι φοράει εκείνη που κάθεται μπροστά... Κρίνουμε και τον "παπά". Μεγάφωνα, ψάλτες τενόροι, προβολείς. Λείπουν τα φωτορυθμικά... 

Οι ιερείς κουρασμένοι. Συμβιβασμένοι κάπως με την κατάσταση. Ενίοτε και εναρμονισμένοι. 

Έξω από το Ναό μια συμφορά. Επαίτες, πωλητές, άνθρωποι κινούμενοι από τον πειρασμό. Παντού ένα χάος. 

Ακόμη κι αυτά που δίνουν υποτίθεται χαρά στον άνθρωπο, γίνονται πλέον με ένα πνεύμα που δεν έχει την αύρα την Ορθόδοξη τού Έλληνα, της Παραδόσεως τού τόπου. Γίνονται όλα κάπως σαν μηχανικά. Χωρίς να μετέχει ο άνθρωπος με ζωντανό το πνεύμα. Σάρκα μονάχα. 

Είμαστε όλοι νεκροί πνευματικά. Και λειτουργούμε με τα ένστικτα τα πτωτικά, τα σαρκικά. 

Κι από την άλλη ανάπτυξη, τελετές, εκδηλώσεις, εγκαίνια... 

Πού πάμε, Θεέ μου; Τι είναι όλα αυτά; 

Κύριε Ιησού Χριστέ, ελεήσέ μας και φώτισέ μας, πριν να είναι αργά...

Έχοντας κουραστεί από την θέαση των εξωτερικών πραγμάτων, επιστρέφω στα κατ' ιδίαν μου γνωστά. Βλέπω μέσα μου ζωντανή και πάλι όλη αυτήν τη συμφορά. 

Μέσα μου ζούνε όλα. Και τα "HELL" αναψυκτικά και τα σκουπίδια και οι βρισιές και τα ομόφυλα και τα φιλιά στον σκύλο και τα καράτε και τα τάι τσι και οι αυτοπραγματώσεις και οι γιόγκες και τα ζώδια και τα μασωνικά και τα παντελόνια και οι τσίχλες και οι δαιμονικοί σταυροί και οι συμβιβασμοί και οι "εναρμονίσεις" και οι τενόροι και τα κουτσομπολιά...

Όλα είναι μέσα μου. Και όλα τα "κάνω" κι εγώ. Μετέχω ενεργά σε αυτά. 

Γιατί; Γιατί είμαι φορέας τους. Φορέας τής κολάσεως στον κόσμο. 

Γιατί; Γιατί ποτέ μου δεν αγάπησα τον Χριστό πραγματικά και ποτέ μου δεν απέκτησα μετάνοια αληθινή για όλα τα δικά μου τα κακά. 

Ούτε και τότε που άρχισα να έχω μετοχή στα μυστήρια, να προσπαθώ να ζω εκκλησιαστικά. 

Ποτέ μου δεν μετάνιωσα ειλικρινά. Πρωτίστως για τα εσωτερικά μου λάθη. Έπαυσα απλώς πολλές από τις εκδηλώσεις εξωτερικά. 

Και όχι μόνο δεν ταπεινώθηκα από αυτά, αλλά και με αλαζονεία έκρινα με πρωτόγνωρη κακία και αντιπαλότητα τον όποιο άλλο συνεχίζει να τα ενεργεί. 

Όλη η αμαρτία του κόσμου ζει δυνατά μέσα μου και κυριαρχεί, παρόλο που δεν εκδηλώνεται εξωτερικά. Είναι αμαρτία κρυφή. Είμαι σε όλα συνυπεύθυνη. Σε όλα του κόσμου τα αρνητικά, τα άστοχα, τα πτωτικά, τα αμαρτωλά. Όλα αυτά που βλέπω και αγανακτώ, τα έχω μέσα μου πολύ δυνατά. Είμαι ένας δέκτης και πομπός για να διατηρούνται, να εξελίσσονται και να θεριεύουν όλα αυτά. 

Γιατί ποτέ μου δεν μετάνιωσα αληθινά. 

Κύριε Ιησού Χριστέ, ελεήσόν με την αμαρτωλή! 

Βλέποντας την συμφορά γύρω μου, πέφτω στην παγίδα να κατηγορώ γι' αυτήν τους άλλους. Μα σαν μαζεύομαι στον εαυτό βλέπω αυτόν μονάχα ένοχο και αμαρτωλό. Λέω "ποιους άλλους; Εσύ είσαι η πρώτη στους αμαρτωλούς τους πιο μεγάλους". 

Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με... 

Ο μόνος τρόπος για να αλλάξουν όλα τελικά, είναι να βρω μετάνοια βαθειά για την προσωπική μου εσωτερική και εξωτερική φθορά! 

Γι' αυτό έστω και τώρα Κύριε Ιησού Χριστέ μου, ελέησόν με και δώσε την εντός μου δυνατά. 

Δώσε την, πριν να είναι αργά.

Χριστός Ανέστη!

Καὶ ποιὸς εἶναι ὁ Ἅγιος;

Ποιὸς εἶναι ὁ καλός;

Ἐκεῖνος ποὺ δὲν προσπαθεῖ μὲ σύστημα νὰ κάνει ἐκεῖνο ποὺ αἰσθάνεται καλό, ταΐζοντας τὴν ματαιοδοξία του καὶ τὸν ἐγωισμό καὶ διεκδικῶντας/ἐπιβάλλοντας ἔτσι τὴν σωτηρία του ἀπό/στὸν ἴδιο τὸν Θεό, ἀκόμη καὶ μὲ ἐπιμονή, ἀλλὰ 

ἐκεῖνος ποὺ ἔμαθε στὴν ζωὴ, νὰ ὑποτάσσεται στὴν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ καὶ γίνεται ὄργανο μεταφορᾶς κι ἐκδήλωσης Αὐτῆς στὸν κόσμο αὐτὸ καὶ στὴ ζωὴ κάθε ὥρα, κάθε λεπτό, κάθε στιγμή.

Καὶ ποιὸς εἶναι ὁ φρόνιμος;

Ἐκεῖνος ποὺ δὲν προσπαθεῖ μὲ προσποιητὰ ἐξωτερικὰ σχήματα τοῦ κόσμου νὰ δώσει τὴν εἰκόνα αὐτή, ἀλλὰ ἐκεῖνος ποὺ τὸν φρονίμεψε ἡ ἐσωτερικὴ εὐλάβεια ἀπὸ τὴν στὶς Θεῖες Ἐντολὲς ὑποταγή.

Καὶ ποιὸς εἶναι ὁ δίκαιος;

Ἐκεῖνος ποὺ δὲν προσπαθεῖ νὰ ἐπιβάλλει στὸν ἑαυτό του καὶ στοὺς ἄλλους τὴν ὅποια δικαιοσύνη ἔπλασε ἐντός του μὲ βάση ἀνθρώπινους κανόνες (νομικούς, ἠθικούς, ἐθιμοτυπικούς, κοινωνικούς, πολιτικούς, πολιτισμικούς κ.λ.π.), ἀλλὰ ἐκεῖνος ποὺ ὑπέταξε τὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιά του στὴν Δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ κι ἐργάζεται και προβάλλει ζωντανὰ στὸν κόσμο Αὐτὴ, μέσα ἀπὸ μιὰ ταπεινὴ καὶ ἥσυχη ζωή.

Καὶ ποιὸς εἶναι ὁ ἅγιος;

Ἐκεῖνος ποὺ δὲν προσπαθεῖ μὲ τὰ μέσα τὰ πνευματικὰ τῶν χριστιανῶν νὰ γίνει ἅγιος γιὰ νὰ ξεχωρίσει ἀπὸ ὅποιον ἄλλο, νὰ αὐτοηδονίζεται μὲ τὴν "κτηθεῖσα" ἀρετή καὶ νὰ προβάλλει χαρίσματα, ποὺ τοῦ χαρίζονται ὡς κατάκτηση προσωπική, μὲ στόχο στὰ μάτια τοῦ ἐγῶ καὶ τῶν πολλῶν νὰ "καταξιωθεῖ", ἀλλὰ ἐκεῖνος ποὺ ἀγάπησε τὴν ταπείνωση πολύ.

Ἐκεῖνος ποὺ ἀγάπησε τὸν Θεὸ τόσο πολύ, ὥστε νὰ Τὸν ἀφήσει νὰ νικήσει μέσα του ὅποια "ἀγάπη" ἔχει ἀπ' τὸ ἄρρωστο ἐγὼ ἐκδηλωθεῖ καὶ σὲ Ἐκεῖνον μὲ ταπείνωση βαθειὰ ὁλοσχερῶς καὶ μυστικῶς νὰ ὑποταχθεῖ.

Ἐκεῖνος ποὺ ἐπέτρεψε στὴν Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μέσα του νὰ ἐργασθεῖ καὶ ἔπαψε κάθε ἀπὸ δικό του θέλημα ἀντίδραση καὶ ἀντίσταση στὴν Ἁγάπη αὐτή.

Ἐκεῖνος ποὺ ἀγάπησε μὲ καθαρὴ καρδιὰ ἐντός του στὸν Θεὸ νὰ δουλωθεῖ.

Ἐκεῖνος ποὺ θέλει στὴν ἐλευθερία του νὰ βάλει "ἀφέντη" τὸν Θεὸ κι ἔχει διάθεση γι' Αὑτὸν νὰ ἐργασθεῖ.

Ἐκεῖνος ποὺ ἐργάζεται μὲ σύνεση νὰ κάνει ἐντός του τόπο στὸν Θεό, νὰ κατοικεῖ.

Ἐκεῖνος ποὺ κουβαλᾶ ἥσυχα καὶ ταπεινὰ ὁλόκληρη τὴν Θεότητα μέσα του, πηγαίνοντας κουτσά κουτσὰ τὸν δρόμο γιὰ τὴ λαϊκή.

Ἐκεῖνος ποὺ ἔμαθε νὰ λέει σὲ ὅλα "Δόξα τῷ Θεῷ" καὶ νὰ τὸ ἐννοεῖ.

Θεέ μου, σὲ τὶ κόσμο ζοῦμε;

Διαβάζουμε στὴν Ἐπιστολὴ τοῦ Μεγάλου Βασιλείου «Πρὸς τοὺς Ἐπισκόπους τῆς Δύσεως» : 

«Γνώριμα δὲ τὰ θλίβοντα ἡμᾶς, κἄν ἡμεῖς μὴ λέγωμεν. Εἰς πᾶσαν τὴν οἰκουμένην ἐκκέχυται. Καταπεφρόνηται τὰ τῶν Πατέρων δόγματα, Ἀποστολικαὶ παραδόσεις ἐξουθένηνται, νεωτέρων ἀνθρώπων ἐφευρέματα ταῖς Ἐκκλησίαις ἐμπολιτεύεται· τεχνολογοῦσι λοιπόν, οὐ θεολογοῦσιν οἱ ἄνθρωποι· ἡ τοῦ κόσμου σοφία τὰ πρωτεῖα φέρεται παρωσαμένη τὸ καύχημα τοῦ σταυροῦ. Ποιμένες ἀπελαύνονται, ἀντεισάγονται δὲ λύκοι βαρεῖς, διασπῶντες τὸ ποίμνιον τοῦ Χριστοῦ. Οἶκοι εὐκτήριοι ἔρημοι τῶν ἐκκλησιαζόντων, αἱ ἐρημίαι πλήρεις τῶν ὀδυρομένων. Οἱ πρεσβύτεροι ὀδύρονται, τὰ παλαιὰ συγκρίνοντες τοῖς παροῦσιν· οἱ νέοι ἐλεεινότεροι, μὴ εἰδότες οἵων ἐστέρηνται». 

Ἐπιστολὴ πρὸς τοὺς Ἁγιωτάτους ἀδελφούς Ἐπισκόπους εἰς τὴ Δύση, Σειρὰ Ἕλληνες Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, Τόμος 2, σελ. 20, §2. 

§ Απόδοση στη Νέα Ελληνική : 

Μας είναι γνωστά τα δεινά, που σας θλίβουν, ακόμη κι αν δεν σας το καθιστούμε γνωστό. Έχουν περιφρονηθεί πλήρως τα δόγματα των Πατέρων, οι Αποστολικές Παραδόσεις έχουν καταπατηθεί, μέσα στην Εκκλησία έχουν επικρατήσει και κινούνται διάφορα εφευρήματα νεωτέρων[1] ανθρώπων· οι άνθρωποι τεχνολογούν[2] αντί να θεολογούν· η σοφία του κόσμου έχει πάρει τα πρωτεία παντού και μέσα στην Εκκλησία, έχοντας παραγκωνίσει και υποσκελίσει το καύχημα του Σταυρού. Οι όντως Ποιμένες παύονται από τα καθήκοντά τους και διώκονται, και παίρνουν τη θέση τους λύκοι βαρείς, οι οποίοι διασπούν το Ποίμνιο του Χριστού. Οι ευκτήριοι οίκοι έχουν ερημώσει από τους εκκλησιαζομένους και οι ερημιές έχουν γεμίσει από ανθρώπους, που οδύρονται. Οι παλαιοί Πατέρες οδύρονται κι εκείνοι, συγκρίνοντας τα παλαιά με τα παρόντα και οι νέοι είναι στην πιο ελεεινή θέση, γιατί ποτέ δεν γνώρισαν ποια αγαθά έχουν στερηθεί, εξαιτίας αυτής της καταστάσεως. 

Μελετῶντας τὰ γραφόμενα ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Πατρός μας Βασιλείου καὶ συγκρίνοντας αὐτὰ μὲ ὅσα λαμβάνουν χῶρα σὲ τούτο τὸν κόσμο σήμερα, αὐτὴν τὴν «Νέα Ἐποχή», ἀναρωτιέται ἡ ψυχή : 

Θεέ μου, σὲ τὶ καιροὺς ζοῦμε; 

Πόσο πολύ ἔχουμε ὅλοι πλανηθεῖ; 

Ρωτοῦν κάποιοι γιατί δὲν βρίσκουμε στὶς μέρες μας μορφὲς σὰν τὸν Ἅγιο Πορφύριο ἤ τὸν Ἅγιο Παΐσιο. Εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν ὑπάρχουν; Ἀφήνει ποτὲ ὁ Θεὸς τὴν Ἐκκλησία Του χωρὶς Ἁγίους; Μά, φυσικὰ ὑπάρχουν. Ἀλλὰ ἀναγκαστικῶς κρύβονται. Ζοῦν κατ’ ἐπιλογὴ στὴ σιωπή. 

Κι ἀμέσως θὰ ποῦμε ἐμεῖς : «γιατὶ δὲν φανερώνονται, γιὰ νὰ μᾶς βοηθήσουν; Γιατὶ δὲν βοηθοῦν τὸν κόσμο, ποὺ τόσο σήμερα ὑποφέρει»; Καὶ ἡ ἀπάντησή τους θὰ μποροῦσε νὰ ἦταν περίπου αὐτή : 

Γιατὶ ὁ κόσμος ὁ ἴδιος τοὺς ἀπορρίπτει καὶ τοὺς ἔσπρωξε στὴν ἐπιλογὴ αὐτή. Γιατὶ εἴμαστε ὅλοι γεμάτοι. Δὲν ἔχουμε χῶρο νὰ ἀκούσουμε ὅ,τι ἀπὸ αὐτοὺς μπορεῖ νὰ εἰπωθεῖ. Εἴμαστε γεμάτοι ἀπὸ τὶς ἐπιθυμίες μας, γεμάτοι ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας. Ἀκόμη κι ἄν οἱ ἐπιθυμίες μας εἶναι ἅγιες, εἴμαστε γεμάτοι ἀπὸ αὐτές, γεμάτοι ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας, ποὺ παράγει αὐτές. Ὁ Ἅγιος ἔμαθε νὰ λατρεύει τὸν Θεὸ καὶ νὰ θυσιάζει τὸν ἑαυτό του γιὰ Ἐκεῖνον καὶ γιὰ τοὺς ἀδελφούς του. Ὅμως νὰ θυσιάζει τὸν ἑαυτό του γιὰ τοὺς ἄλλους, γιὰ νὰ διδάξει τὴν Ἁγάπη στὸν ὄντως Θεὸ σὲ ἐκείνους. Ἐμεῖς σήμερα θέλουμε «ἁγίους» νὰ εὐλογοῦν τὶς ἐπιθυμίες μας καὶ ὄχι νὰ πατάξουν αὐτές. Δὲν θέλουμε νὰ ἀνέλθουμε στὸν Θεό, ὑπερβαίνοντας τὴν σαρκικότητα καὶ ἐμπάθειά μας, ἀλλὰ θέλουμε νὰ κατέβει ὁ Θεὸς σὲ ἑμᾶς καὶ νὰ «εὐλογήσει» τὴν σαρκικὴ ζωή μας, γιὰ νὰ μὴν νιώθουμε «ἐνοχές». Θέλουμε τὸν Θεὸ στὰ μέτρα μας καὶ ὄχι ἑμᾶς στὰ μέτρα τῶν Ἐντολῶν Του. Δὲν ἐπιθυμοῦμε τὴν ὑπακοὴ σὲ Ἐκεῖνον, τὴν ὑποταγή μας στὸ Πνεῦμα Του, ἀλλὰ ζητᾶμε νὰ ὑποτάξουμε τὸν Θεὸ στὶς ἐπιθυμίες μας. Θέλουμε τὸν Θεὸ ὑπήκοό μας, ὑποτακτικό μας, γιατὶ κάναμε τὸν ἑαυτό μας Θεό, μὲ τὴν ἅκρα φιλαυτία μας καὶ τὸν ἐγωισμό. 

Γέμισε ἡ Ἐκκλησία μας «δασκάλους», «συγγραφεῖς», «ἱεραποστόλους», «ἱεροκήρυκες», «σωτῆρες», «κατηχητές». Βλέπουμε ἱερεῖς νὰ διαφημίζουν ὁμιλίες τους, ὅπως οἱ τραγουδιστάδες τοῦ κόσμου τὶς συναυλίες τους. Ἱερεῖς κι ἐκκλησιαστικοὺς ἄνθρώπους νὰ ἀραδιάζουν κάθε μῆνα κι ἕνα καινούριο βιβλίο μὲ ἀλήθειες καὶ σοφίες γιὰ τὸν Θεό, τὴν Ἐκκλησία, τὴν πνευματικὴ ζωή. Θαυμαστὲς νὰ κυνηγοὺν αὐτούς, ὑπογραφὲς αὐτογράφων, ἐκκεντρικὲς ἐκδηλώσεις τοῦ ὅποιου θαυμασμοῦ, φαινόμενα ἀνάλογα τῶν σούπερ στάρς τῆς μουσικῆς ἤ κινηματογραφικῆς βιομηχανίας τῆς ἐποχῆς. Γνωρίσαμε ἀνθρώπους ποὺ μετράνε μὲ τὶς τεχνικὲς τοῦ «μάρκετινγκ» τὶς πνευματικὲς ἀναρτήσεις τους στὸ διαδίκτυο, γιὰ νὰ ἐπιτευχθεῖ ἡ μέγιστη δυνατὴ θέαση! Ἄλλους τὴ στιγμὴ τῆς δημοσίευσης μιᾶς βαθειὰ νηπτικῆς ἀναρτήσεως νὰ ἀποστέλλουν παράλληλα ἰδιωτικὰ ἐρωτικὰ μηνύματα ἀποπλάνησης κάποιων θαυμαστριῶν, χωρὶς κανένα φόβο Θεοῦ καὶ παρουσιάζοντας ἀκόμη καὶ αἱρετικὲς τοποθετήσεις! Μετὰ ἀπὸ λίγες ἡμέρες πραγματοποιοῦν καὶ πνευματικὲς ὁμιλίες σὲ κάποιο ἱερὸ Ναό, ὅπου ἔχουν προσκληθεῖ… Κι ἐκεῖ ἀποκτοῦν πρόσβαση σὲ μεγαλύτερο κοινό, γιὰ νὰ μεταδώσουν τὶς μπερδεμένες θέσεις τους ἤ καὶ νὰ ζήσουν μιὰ νέα ἐρωτικὴ περιπέτεια μὲ κάποια τρυφερὴ θαυμαστριοῦλα! 

Δὲν ἔχει σημασία ἄν αὐτὸ ποὺ κάποιος λέει ἤ γράφει συνάδει μὲ τὴν ἁγιότητα τῆς ζωῆς τῶν Ἁγίων Πατέρων, μὲ τὴν ὄντως Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ ἁπλῶς νὰ μᾶς ἀρέσει! Νὰ ἀρέσει στὸν ἐμπαθὴ ἑαυτό μας, ποὺ δὲν θέλουμε νὰ καταβάλουμε κόπο νὰ τὸν ἀλλάξουμε καὶ πρέπει ἡ Ἐκκλησία νὰ τὸν ἀποδεχθεῖ. Γιὰ νὰ μὴν ἔχουμε καμία «ἐνοχή». Νὰ μὴν ἐλεγχόμεθα γιὰ τὴν ἀποστασία μας. Πρέπει ἡ ἀποστασία μας νὰ εὐλογηθεῖ. Αὐτὸ δηλαδή, ποὺ ζητοῦν καὶ οἱ κοσμικοί, αὐτὸ ἐπιθυμοῦμε κι ἐμεῖς οἱ ὑποτιθέμενοι «ἀγωνιζόμενοι» χριστιανοί!

Μὰ ἀκόμη κι ἄν τὰ λεγόμενα ἤ γραφόμενα καταδεικνύουν σκληρὲς ἀλήθειες γιὰ τὰ ἄτοπα τῆς, ὡς χριστιανῶν, ζωῆς μας ἤ τὰ σφάλματα στὴν Ἐκκλησία καὶ πάλι αὐτὸ δὲν λέει κάτι ἀπό μόνο του. Καὶ ἡ μάντισσα τῶν Φιλίππων κατὰ τὴν ἔλευση τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ἀλήθειες ἔλεγε, μὰ ποιὸ πνεῦμα κινοῦσε αὐτήν; Πνεῦμα πύθωνος. Μαντικὸ πνεῦμα. Δαιμόνιο δηλαδή. Γι' αὐτὸ δὲν ἔχει σημασία τὶ λέει καὶ τὶ γράφει κάποιος, ὅσο ἀληθινό, ὡραῖο ἤ ἅγιο φαίνεται αὐτό. Σημασία ἔχει τὸ πνεῦμα ποὺ κινεῖ τὸν λέγοντα ἤ τὸν γράφοντα. Ἔτσι ὅπως καταντήσαμε οἱ χριστιανοὶ σήμερα εἴμαστε σὲ θέση νὰ διακρίνουμε πνεύματα; Γι' αὐτὸ σὰν ὅχλος τρέχουμε πίσω ἀπὸ ὅ,τι μᾶς "εὐχαριστεῖ".  

Θεέ μου, σὲ τὶ κόσμο ζοῦμε! Δὲν γράφουμε ὡς ἀναμάρτητοι. Δὲν διαφεύγουμε κι ἔχουμε πεῖρα προσωπικὴ τῶν περισσοτέρων ἐκ τῶν πλανῶν αὐτῶν. Δὲν γράφουμε γιὰ νὰ ἐντυπωσιάσουμε. Γράφουμε μόνον γιὰ ἕναν σκοπό : ἄν δὲν ἔχουμε τὴν διάθεση ἤ τὴν δύναμη νὰ ἀγωνιστοῦμε ἐνάντιον ὅλων αὐτῶν, ὡς πρέπει καὶ ὡς εἴθισται ὡς χριστιανοί, ὀρθῶς συντονισμένοι μὲ τὸν σκοπό τῆς ζωῆς μας (βλ. ἀπάθεια, ἁγιότητα), τουλάχιστον νὰ δεχθοῦμε τὴν ἁμαρτωλότητά μας καὶ νὰ μὴν θέλουμε νὰ βαφτίσουμε τὴν ἁμαρτία μας ἀρετή! Νὰ κλίνουμε τὰ γόνατα τῆς καρδιᾶς μας στὸν Ἅγιο Θεό, παραδεχόμενοι τὴν ἀθλιότητά μας, ἀντὶ νὰ νιώθουμε καὶ ὄμορφα μὲ αὐτήν! 

«Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησέ με, γιατὶ εἶμαι ἁμαρτωλός, -ή»! Αὐτὴ ἡ κουβέντα νὰ θέλει μόνο νὰ διαταράξει τὴν ἐσωτερικὴ σιωπή. Τὴν σιωπή, ποὺ φέρει ἡ ντροπὴ τῆς ἁμαρτίας μας καὶ τῆς ἀποστασίας μας. Καὶ ἡ ἐκζήτηση τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ. Ἄν εἴχαμε μετάνοια, αὐτὰ θὰ ἡγεμόνευαν ἐντός μας καὶ θὰ ζητούσαμε μὲ κάθε τρόπο τὴν σιωπή. 

Ἔχουμε ἀνάγκη τὰ «50» ἐτησίως βιβλία τοῦ νέου μεταΠατερικοῦ «στάρετς», γιὰ νὰ μάθουμε τὴν μετάνοια καὶ τὴν στὸν Θεὸ ἐπιστροφή; Δὲν μᾶς ἀρκεῖ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ὅτι οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ἔχουνε ἤδη γράψει γιὰ νὰ ποῦμε στὸν Θεό : «Ἥμαρτον! Εἷμαι ἁμαρτωλός, -ή! Ἐλέησέ με, Κύριε, πρὶν ἡ ψυχή μου ἀπωλεσθεῖ»! 

Ἐξαντλήσαμε τὴν μελέτη καὶ ἐφαρμογὴ τοῦ Εὐαγγελίου καὶ ὅλα τὰ Θεόπνευστα ἉγιοΠατερικὰ Κείμενα καὶ τὰ βρήκαμε «ἀνεπαρκή»; Τὶ στὴν εὐχὴ εἶναι αὐτό, ποὺ μᾶς κινεῖ στὶς «εὔκολες» λύσεις τῶν συγχρόνων μεταΠατερικῶν στάρετς καὶ σὲ ὅλη αυτὴ τὴν «φλυαρία» τὴν πνευματική; Τὶ ἄλλο ἐκτὸς ἀπὸ τὴ ραθυμία μας γιὰ ἀληθινὴ μετάνοια καὶ ἀγῶνα στὴν πνευματικὴ ζωή; 

«Θεέ μου, σὲ τὶ κόσμο ζοῦμε! Ἥμαρτον, Κύριε! Δῶσε μας μετάνοια, Κύριε! Ἐλέησέ μας, γιατὶ εἴμαστε ἀποστάτες τῆς Ἀληθείας Σου καὶ οἱ πιὸ μεγάλοι ὅλων τῶν ἐποχῶν ἁμαρτωλοί»! 

[1] Ἀνθρώπων ἀποκομμένων ἀπὸ τὴν Παράδοση τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας. 

[2] Ὁμιλοῦν γιὰ τὸν Θεὸ καὶ τὰ περὶ τοῦ Θεοῦ, πραγματεύονται τὰ τοῦ Θεοῦ διανοητικά, ἄνευ Θεοπνευστίας.