Από πότε η δειλία μας να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες των επιλογών της ζωής μας, πήρε το όνομα "δικαίωμα στον "αξιοπρεπή" θάνατο"; Και από πότε η αυτοκτονία πήρε το όνομα "μη υποβοηθούμενη ευθανασία"; Μήπως από την στιγμή που αποφάσισαν κάποιοι να την απεκδύσουν από το άνανδρον τού χαρακτήρος της, μέσα στην απεγνωσμένη τους προσπάθεια να περισώσουν την κοσμική τους εικόνα; Τελικά ποιος είναι εκείνος που ζει "με αξιοπρέπεια" και ποιος είναι ο "αξιοπρεπής" θάνατος; Διότι υπάρχει θάνατος αξιοπρεπής πνευματικά και θάνατος «αξιοπρεπής» κοσμικά. Ο ένας θάνατος αξιοπρεπής στα μάτια του Θεού και ο άλλος στα μάτια του εδώ κόσμου. Κενόδοξος και φίλαυτος θάνατος δηλαδή. Θάνατος που υπηρετεί την «φιλία» με τον παλαιό άνθρωπο εντός μας, θάνατος που υπηρετεί την πτώση, την παρακοή και εν τέλει εκείνον που είναι ο εμπνευστής κάθε τέτοιας ιδέας, στάσης, θέσης και ροπής. Ας σταθμίσουμε ο καθένας μέσα μας το σημαντικό, λοιπόν.
Αρνούμενοι την ύπαρξη του Θεού, αυτομάτως θεοποιούμε τον εδώ κόσμο. Θεός μας είναι η αυτοεικόνα μας, το εγώ μας. Όλα θυσία στο βωμό του "image", θυσία στον βωμό του εγώ. Μια ειδωλολατρία κανονική. Μια, ψευδώ τω τρόπω, εξιδανικευμένη και αυτοκυρίαρχη ζωή. Κι όταν πλέον η πραγματικότητα πάει να μας χαλάσει την οπτική αυτή, τότε καταφεύγουμε σε μια νέα εφεύρεση, μια νέα «ελεύθερη επιλογή», προκειμένου αυτό το ψέμα να διασωθεί : τον θάνατο. Ως δήθεν δική μας «ελεύθερη» επιλογή. Δεν αρκεί η αλαζονεία της φαινομενικής «εξουσίας» μας στην ζωή, θέλουμε και «εξουσία» πάνω στον θάνατο. Θέλουμε να είμαστε εμείς οι θεοί, αλλά όχι με τον τρόπο που ο Θεός θέλει να μας κάνει.
Δεν ξέρουμε τι είμαστε, από πού ερχόμαστε και ποια είναι τα όρια των δικών μας δυνατοτήτων. Γι’ αυτό και ευκόλως εξαπατούμεθα, με την ιδέα της ανθρωπίνης παντοδυναμίας. Ο άνθρωπος, για να έχει την δύναμη να κάνει όλα αυτά που κάνει, κάτι ανώτερο τον οδηγεί. Δύο είναι οι ανώτερες του ανθρώπου φύσεις : η μία κτιστή και η άλλη Άκτιστος. Η μία είναι τα αγγελικά πνεύματα και η άλλη ο Δημιουργός πάντων Θεός. Δύο επιλογές συνεργασίας έχει ο άνθρωπος, προκειμένου να έχει την δύναμη να κατορθώνει όλα αυτά τα σπουδαία, που βλέπουμε εδώ στην γη : η μία επιλογή είναι ο Θεός και οι άγγελοι που υπηρετούν Αυτόν και η άλλη επιλογή – κατά παραχώρηση Θεού – είναι ο πεπτωκός αγγελικός κόσμος, το τάγμα των αγγέλων, που εξέπεσε, με τον αρχηγό του, που ονομαζόταν Εωσφόρος. Η μία επιλογή είναι η συνεργασία με την Δύναμη την Θεϊκή και η άλλη η συνεργασία με την «δύναμη» την δαιμονική.
Ο Άγιος Θεός έχει δώσει στον άνθρωπο το δικαίωμα της ελευθερίας. Αυτό της ελευθέρας επιλογής. Ο καθένας ελεύθερα επιλέγει αν θέλει να συνεργάζεται με τον Θεό. Δεν επιβάλλεται ο Θεός σε κανέναν. Αν κάτι επιβάλλει τον εαυτό του, αυτό δεν είναι ο Θεός. Είναι ο αντίθετός Του. Διότι εκείνος που δεν επιλέγει να συνεργάζεται με τον Θεό, αυτομάτως περιέρχεται στην εξουσία του πεπτωκότος κόσμου, στην εξουσία του εκπεσόντος Εωσφόρου. Ο διάβολος σού κάθεται στον σβέρκο, όταν βλέπει ότι εσύ δεν θέλεις τον Θεό. Κι εκείνος είναι πλέον που σε οδηγεί. Κι εσύ νομίζεις ότι επιλέγεις «ελεύθερα». Σου αφήνει την ψευδαίσθηση αυτή, γιατί δεν τον συμφέρει σε καμμία περίπτωση να γνωρίζεις την ύπαρξή του. Αν την γνώριζες, δεν θα τον δεχόσουν. Γι’ αυτό σε αφήνει να πιστεύεις πως ο κυρίαρχος της υπόθεσης είσαι εσύ. Κι εσύ εργάζεσαι τα θέλω του με την δική σου «ελεύθερη» επιλογή!
Έτσι, δαιμονοκινούμενοι και πολλές φορές δαιμονοκατεχόμενοι, καθότι αυτή είναι η πραγματικότης, όσο κι αν δεν μας αρέσει να το ακούμε, τα θέλουμε όλα ελεύθερα διακινούμενα και όλα επιτρεπόμενα, για να μην μας θυμίζει τίποτα την αστοχία μας αυτή και να μην μπορεί τίποτα να μας ξυπνήσει από τον πνευματικό μας λήθαργο. Δεν δεχόμαστε τίποτα από αυτά που έχουν από τον Θεό δοθεί ή – προς σωτηρίαν μας – επιτραπεί. Μέσα σε αυτόν τον πνευματικό παραλογισμό, δεν βλέπουμε τον θάνατο, ως συνέπεια της παρακοής, την φθορά ως συνέπεια της πνευματικής αστοχίας μας, ως φάρμακο μετανοίας. Δεν δεχόμαστε καν το δώρο της Αναστάσεως, προτιμώντας, αντ’ αυτού, τον θάνατο της ψυχής μας. Όλα θυσία, για να μείνει υπερυψωμένο το εγώ. Σε καμία περίπτωση να μην δεχθούμε να το ταπεινώσουμε. Στον διάβολο σκύβουμε το κεφάλι εύκολα, στον Θεό πλέον ποτέ! Εκεί διατηρούμε επηρμένο το φρόνημα. Στις προσβολές όμως του πειρασμού, το «ταπεινώνουμε» αμέσως. Αρνούμαστε τα πάντα, κάθε δυνατότητα αποκατάστασης της Κοινωνίας μας με τον Δημιουργό, γιατί δεχθήκαμε από τα «στόματα» των υποκινούμενων λογισμών, την ανυπαρξία Του. Όλα γύρω μας φωνάζουν Θεό κι εμείς τα εξαλείφουμε. Ό,τι θυμίζει Θεό, το σκοτώνουμε. Ακόμη και τον ίδιο μας τον εαυτό, για να διατηρηθεί ζωντανό το ψέμα μας.
"Χαιρετώ με αγάπη όλους", αλλά "ζητώ συγγνώμη που απομακρύνθηκα από αυτούς και δεν τους έδωσα το δικαίωμα να μού κλείσουν τα μάτια". Είναι μια ανώτερη "αγάπη" αυτή. Που κλείνεται φίλαυτα στον σκοτεινό εαυτό της, αποφεύγοντας την κοινωνία του φωτός, που δεν δέχεται την φθορά, που αποφεύγει τον πόνο, που δεν δίνει στον εαυτό μας το δικαίωμα της μετάνοιας και στους άλλους το δικαίωμα της συγγνώμης, που δεν επιτρέπει να γίνει το τέλος μας αφορμή μετανοίας για άλλους, που και εκείνοι, μη γνωρίζοντας το τίμημα, τυγχάνουν τέτοιων επιλογών. Πάνω από όλα αυτά είναι η κοσμική εικόνα μας, το κοσμικό μας είδωλο, ο πεπτωκός μας κόσμος, την ωραιοποιημένη κοσμικώς εικόνα του οποίου, πρέπει πάση θυσία, να προστατεύσουμε και να διαφυλάξουμε "άφθαρτη".
Γενναιότητα δεν είναι να καταφύγεις στην λύση της αυτοκτονίας, για να μην δεις τον θεό-εαυτό σου να καταρρέει. Γενναιότητα είναι να αποδεχθείς την φθορά, ως συνέπεια των καταστροφικών επιλογών της ζωής σου, ως συνέπεια αυτών που έχεις "επιλέξει" να κάνεις, βαδίζοντας αυτήν τη ζωή, δίνοντας στον εαυτό σου την δυνατότητα της μετανοίας, για την όποια αστοχία σου στην ζωή αυτή. Δίνοντας στην ψυχή σου το δικαίωμα να δημιουργήσει, έστω και εσχάτως, τις προϋποθέσεις για να μετέχει στην μετά θάνατον ζωή. Όσο κι αν παρασυρόμεθα από την ψευδαίσθηση της κυριαρχίας, που μας δίδει προσωρινά η δύναμη του θεϊκού δώρου του αυτεξουσίου κι έχουμε την εντύπωση ότι εμείς είμαστε οι "αρχηγοί", όσο κι αν έτσι μάς δίδεται η ευκαιρία να επιλέγουμε τον τρόπο που ζούμε και εσχάτως και τον τρόπο που θα πεθάνουμε, υπάρχει κάτι που δεν μπορούμε να επιλέξουμε πλέον : όσα θα συμβούν στην μετά τον θάνατο ζωή! Διότι είναι σαφές και αδιαμφισβήτητο ότι υπάρχει η ζωή αυτή και κάθε νηφάλιος πνευματικά άνθρωπος γνωρίζει καλά πως, άμα τη στιγμή του σωματικού θανάτου, παύει πλέον κάθε "ελεύθερη" επιλογή, μιας και ο καθένας έρχεται αντιμέτωπος πλέον με τις συνέπειες των πράξεών του, όλων των «ελευθέρων επιλογών» της ζωής του και όλων των ελευθέρων «συνεργασιών» του. Βλέπει πρόσωπο με πρόσωπο πλέον, για ποιον δούλευε τόσον καιρό και τι έχτιζε με τις υπακοές του. Και ο Θεός να μας ελεήσει, αν αυτές έχουν συνολικά άστοχο πνευματικά χαρακτήρα! Άστοχο ως προς τον όντως σκοπό της θεώσεως. Της θέωσης με τον τρόπο του Θεού.
«Επιλέγω να δώσω στην ζωή μου το τέλος που μού ταιριάζει", όπως και «έζησα την ζωή μου "όπως μού ταιριάζει"». Μόνο που δεν λαμβάνουμε υπόψη ότι αυτά που λαμβάνουν χώρα μετά το θάνατό μας και αποτελούν άμεση συνέπεια των ταιριαστών στα θέλω μας επιλογών μας, πλέον δεν είμαστε σε θέση να τα επιλέγουμε εμείς. Δεν γίνεται να τα επιλέγουμε όλα εμείς, ρε φίλε. Ο Θεός είναι ο Κυβερνήτης της ζωής μας, είτε μας αρέσει είτε όχι, και όποιος δεν επιλέγει να έχει Κυβερνήτη της ζωής του τον Θεό, αυτομάτως περιέρχεται στην εξουσία του σκότους. Ας μην οικειοποιούμεθα το δώρο της ελευθερίας, το δώρο του αυτεξουσίου, πετώντας στον κάλαθο των αχρήστων τον Μεγάλο Ευεργέτη, γιατί σε Εκείνον θα καταφύγουμε - θέλοντας και μη - μόλις εξέλθει του σώματος η ιερή μας ψυχή και παύσει αυτομάτως η «ελεύθερη» διακίνηση δυνατοτήτων, για να ικετεύσουμε για Σωτηρία!
Αν κάποιος θέλει σώνει και καλά να χάσει την ψυχή του, δεν θα του στερήσουμε πλέον αυτή την «ελευθερία»! Ο δρόμος ανοιχτός και τα «σκυλιά» δεμένα! Πρόσω ολοταχώς! Αν θέλεις να αμαρτάνεις ελεύθερα, αμάρτανε! Αν θέλεις να κολαστείς ελεύθερα, κολάσου! Δεν θα μου κάνεις όμως νόμο την αμαρτία σου, ούτε και «νόμο» την κόλαση που δημιούργησες. Γιατί έτσι στερείς το δικαίωμα της δικής μου ελευθερίας, της δικής μου ελεύθερης επιλογής!
Με την «υποβοηθούμενη ευθανασία» που θέλεις να μου επιβάλλεις, θα δώσεις το δικαίωμα σε κάποιους να πεθαίνουν κι εμένα, εκμεταλλευόμενοι την νόμιμη δυνατότητα αυτή, για οποιονδήποτε λόγο και προς εξυπηρέτηση οποιουδήποτε άνομου ή «έννομου» συμφέροντος, καταπατώντας με βάναυσο τρόπο το δικό μου δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής. Διότι, αγαπητέ μου, εγώ δεν επιθυμώ να καταφεύγω σε τέτοιες «ηρωικές» λύσεις, όπως αυτές τις «υποβοηθούμενης» ή μη «ευθανασίας» και δεν θέλω εσύ με τους όποιους τέτοιους «νόμους» σου, που βλέπουν στο δικό σου συμφέρον, να μου το επιβάλλεις!
Κάνοντας νόμο αυτό που εσύ θέλεις, κάνεις κόλαση και την δική μου ζωή!
Αν έτσι θέλεις, κάνε το εσύ. Δεν θα μού το φορέσεις όμως κι εμένα, επειδή εσύ δεν αντέχεις να διαχειριστείς την επαφή σου με την Αλήθεια και την όντως ζωή, επειδή εσύ δεν αντέχεις τον έλεγχο της συνειδήσεώς σου για όσα έχεις «ελευθέρως» επιλέξει να κάνεις σε αυτή την ζωή! Διότι η ασθένεια παραχωρείται για την σωτηρία μας και, κατεργαζόμενη την σωτηρία μας, μάς φέρνει αντιμέτωπους με τις συνέπειες των επιλογών μας στην μέχρι την έναρξη αυτής (της ασθενείας) ζωή. Είναι μια έσχατη ευκαιρία σωτηρίας μας. Κι αλίμονο, αν πετάξουμε με τέτοιο τρόπο και την ευκαιρία μας αυτή!
Ο Θεός να μας συγχωρήσει και να μας ελεήσει όλους, καθότι ανήκουμε στην κατηγορία εκείνη των ανθρώπων, για τους οποίους απήυθυναν στον Πατέρα τα Θεϊκά χείλη : «ἄφες αὐτοῖς, οὐ γὰρ οἴδασι τὶ ποιούσι». Εν προκειμένω ισχύει το «οὺ γὰρ ἑώρα τὶ ἐποίει, ὡς καὶ ἐσχάτως τὶ ἐποίησεν», γι’ αυτό, ελέησε, Θεέ μου! Ο Άγιος Θεός να συγχωρεί και να φυλάττει όσους επιθυμούν την δυνατότητα της προστασίας Του από την κάθε τέτοια κολάσιμη «επιλογή»!
Σχόλια πάνω στη νέα "τάση" της "υποβοηθούμενης" ή μη "ευθανασίας"...
Με αφορμή βίντεο αυτόχειρος που κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο, επιχειρώντας να προβάλλουν την αυτοχειρία ως ηρωϊκή πράξη και να συμβάλλουν στην νομιμοποίηση της ευθανασίας.
