Από την Σταύρωση της υπακοής των Εντολών, στην Ανάσταση της εισόδου στον χώρο της Χάριτος...
Τα νοσηρά φαινόμενα του φαρισαϊσμού στον χώρο της Εκκλησίας, της αυτοδικαιώσεως εξ έργων νόμου και ταυτοχρόνου καταδίκης των "αμαρτωλών" άλλων, δεν είναι σωστό να οδηγήσουν τους καλοπροαίρετους πιστούς, που προσεγγίζουν στο επίπεδο του αρχαρίου την αληθινή πνευματική ζωή, στην, καθολική ή κατά μέρος, ανυποταξία και παράκαμψη των Ευαγγελικών Εντολών. Ο φαρισαϊσμός αποτελεί νοσηρή κατάσταση και πηγή μεγάλων κακών, όμως και η παράκαμψη ή παραποίηση, η καθολική ή η κατά μέρους, της υπακοής στις Εντολές, μέσα από το πρίσμα μιας προσωπικής προσέγγισης του "Πνεύματος του Θεού", στο όνομα μιας δήθεν αποφυγής νοσηρών καταστάσεων τύπου φαρισαϊσμού, είναι εξίσου νοσηρή κατάσταση και αιτία μεγάλων συμφορών. Η υπακοή στις Ευαγγελικές εντολές είναι σωτηριολογικά υψίστου σημασίας, αφού δεν μπορεί να συμβεί η σωτηρία μας έξω και μακριά από την καθολική τήρηση αυτών.
"Παρήλθεν η σκιά του Νόμου, της Χάριτος ελθούσης", ακούμε στο Δογματικό Θεοτοκίο του β΄ ήχου, όμως για να έλθει η Χάρις, για να φτάσουμε στην ουσιαστική εσωτερική ελευθερία της Χάριτος, πρέπει να περάσουμε από την σκιά του νόμου, δηλαδή από την δημιουργία των προϋποθέσεων έλευσης της αληθινής ελευθερίας, μέσα από την οικειοθελή μας "δούλωση" στις Ευαγγελικές Εντολές. Η τήρηση όλων των Εντολών, με προσήλωση στο πνεύμα του Νόμου και όχι στο γράμμα του, θα οδηγήσει εμάς στην Ελευθερία της Χάριτος.
Προσήλωση όμως στο Πνεύμα του Νόμου, δεν σημαίνει παραποίηση των Εντολών με βάση την προσωπική μου αίσθηση περί της σημασίας τους, γιατί έχει γραφεί "Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τὸν νόμον ἢ τοὺς προφήτας· οὐκ ἦλθον καταλῦσαι, ἀλλὰ πληρῶσαι. ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται. ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν· ὃς δ᾿ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν. λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι ἐὰν μὴ περισσεύσῃ ἡ δικαιοσύνη ὑμῶν πλεῖον τῶν γραμματέων καὶ Φαρισαίων, οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν" (Ματθ. ε΄, 17-20).
Για να εξέλθει ο άνθρωπος από την "Αίγυπτο" της αμαρτίας, έχει ανάγκη την υπακοή στον Νόμο. Όταν χτιστεί και σταθεροποιηθεί μια καλή πνευματική κατάσταση διά της εργασίας των Εντολών, με την βοήθεια του πνευματικού πατέρα και οδηγού, στην καθολικότητά τους όμως και με την ακρίβεια που δίδονται σε εμάς, όχι με προσωπικές ερμηνείες και αποδοχές Αυτών (υπάρχουν και οι ερμηνείες οι βοηθητικές των Αγίων Πατέρων, για να αποφεύγονται οι άστοχες προσωπικές ερμηνείες πλάνης), τότε μπορούμε να μιλήσουμε για το πέρασμα από τον χώρο του Νόμου στον χώρο της Χάριτος. Δεν μπορεί κάποιος που εκπαιδεύεται λ.χ. στο πιάνο και βρίσκεται στα αρχικά στάδια της εκπαιδεύσεως, να ζει την ομορφιά του μέλους, μέσα από την εκτέλεση μιας μουσικής σύνθεσης ενός σπουδαίου συνθέτη... Πρώτα θα μάθει να παίζει πιάνο, θα περάσει μέσα από την δυσκολία της υπακοής στον μουσικοδιδάσκαλο, θα πιεστεί, θα ζοριστεί, θα κουραστεί και μετά θα εξέλθει στην ομορφιά και την Χάρη της εκτέλεσης των εξαισίων μουσικών συνθέσεων των μεγάλων δημιουργών!
Ο φαρισαϊσμός είναι η, ένεκα της αλαζονείας, στασιμότητα στην υπακοή και τήρηση των Εντολών, στην ηδονή και ικανοποιήση της εγωιστικής πεποιθήσεως, πως με την υπακοή μας αυτή στις Εντολές, γίναμε ξαφνικά κάτι καλύτερο, κάτι σπουδαιότερο, κάτι διαφορετικό από τους άλλους ανθρώπους, που δεν εργάζονται αυτήν την υπακοή και παραμένουν στην αμαρτία. Μια τέτοια προσέγγιση της υπακοής στον Νόμο, φανερώνει άγνοια, φτώχεια πνευματική μεγάλη και φιλαυτία υπέρμετρου βαθμού. Κανείς δεν μπορεί να υπάρχει ξεχωριστά, αποκομμένος από τους άλλους και δεν είναι γνώρισμα πνευματικότητος το να στέκεται κάποιος στην προσωπική του σωτηρία μόνο ως "εκλεκτού" του Θεού ή και στην σωτηρία των λίγων "εκλεκτών" φίλων του. Ο αληθινά πνευματικός άνθρωπος ενδιαφέρεται για την σωτηρία όλων και προσεύχεται για την σωτηρία ακόμη και του πιο μεγάλου αμαρτωλού!
Ο αληθινά πνευματικός άνθρωπος δεν αισθάνεται ποτέ δικαίωση μέσα από τις υπακοές του, γιατί όσο περισσότερο υπακούει στις Εντολές του Αγίου Θεού, με υγεία πνευματική, τόσο περισσότερες ελλείψεις ανακαλύπτει στον εαυτό του.
Γνώρισμα του αληθινού πιστού και ορθώς αγωνιζόμενου πνευματικά χριστιανού είναι το να βλέπει ελλείψεις κυρίως στον εαυτό του ή ακόμη καλύτερα μόνο στον εαυτό του. Χωρίς όμως αυτό να σημαίνει, πως θα αποδέχεται ως "φυσιολογική" την αμαρτία στο περιβάλλον του και θα συνηγορεί - συγκαταβαίνει σε αυτήν, υπακούοντάς την, κοινωνώντας με/σε αυτήν ή απλώς περιθάλποντάς την.
Η Χάρις του Αγίου Θεού να μας φωτίζει όλους να διαφεύγουμε τις πλάνες της αυτοδικαιώσεως και του φαρισαϊσμού από τη μία και τις πλάνες της αλλοιώσεως των Ευαγγελικών Εντολών από την άλλη, που, και τα δυο αυτά, τόσο μεγάλο κακό έχουν κάνει στην Εκκλησία μας!
Γένοιτο! Αμήν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου